Bang voor wie ik ben

Ik weet niet wie ik ben.
En ik graaf mijn eigen graf.
Ik weet niet waarom ik ren.
Het is gewoon laf.
In de spiegel zie ik een ander staan.
Iemand met veel angst en verdriet.
Ik wil haar niet kennen en hou haar bij me vandaan.
Niemand die haar verder ziet.
Maar op vervelende momenten sluipt ze naar binnen.
En mijn leven wordt weer een achtbaan.
Terwijl ik er niet aan wil beginnen.
Ik zit nu in dat karretje en ik val hard naar beneden.
Ik zie mijn eigen afgrond.
Ik wil zo graag omhoog maar ik zie zoveel hoge traptreden.
Er komen geen woorden uit mijn mond.
Maar van binnen schreeuw ik het uit.
De mensen van wie ik hou doe ik heel veel pijn.
Het doet me zeer dat ik dit zeg.
Maar ik voel me zo ontzettend klein.
Het vertrouwen wat ze hadden in mij is weg.
Zo vaak sorry gezegd.
Ik weet niet of ze dat nog geloven.
Maar ik moet door met mijn gevecht.
En ga mezelf nu wat beloven.
Ik ga vechten voor mezelf en voor mijn familie.
Misschien traag of heel vlug.
Maar dat meisje....,
Over een tijdje zie je haar nooit meer terug.