Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Ruimte zonder haast
ik heb de
momenten van
stilte omarmd in
hectiek en drukte
van de grote stad
woordloos
etaleren zij
rust op een
serene plaats in
ruimte zonder haast
in het stilstaan
van tijd krijgen wij
respijt tot overdenken
eindelijk weer aandacht
aan elkaar te schenken
toch kleeft ook hier
patina van teveel handen
met emoties en banden
wordt het te druk om
ook nog te ontspannen
Een vergeten steen
ik heb op de
mooiste plaats gezeten
een vergeten steen
bij het einde van de pier
om ongestoord
naar het concert van
de wind te luisteren
in grandioos akkoord
geen bladgeruis
of brekende takken als
vallende dissonanten
verstoren het watergeluid
dat in zijn robuustheid
dijk en waterkering heeft
gekend en hen heeft verwend
met alles vernielende ritmes
langzaam kleurt de
kracht van de wind in
blauw van hemel op
de melodie van zomer
zout kristalliseren natte
tonen op de bruine huid
tijdens een live droom
concert op locatie thuis
Zijn gelijkenis
je speelt
op grote hoogte
met licht
dat naar
alle kanten in
zwart zal verdwijnen
maar toch een
ultieme kans heeft
voluit te schijnen
jij richt
de bundel op
je eigen gezicht
in weerkaatsing
gloeien wij
jou delend op
in donker uitgelicht
tonen wij het heelal
zijn gelijkenis
In ziele sfeer
jij liet mij
bijna alles
van liefde zien
de lach een
onverwachte kus
de warme hand
waar vonken
springen in ontladen
dierbare omhelzing voor
intieme samensmelting
toch hangt er nog
een licht taboe over
ontmoeten in ziele sfeer
begrijpen heeft dezelfde
woorden niet meer
voorzichtig kijken
baant nieuwe wegen
in het doelenperspectief
maar voor van harte moeten
we nog even wachten
Grote schuiten
zag voetjes gaan
voelde weer
hoe schelpen
jaren geleden in
mijn benen sneden
ik mocht niet
kinderachtig zijn
heb toen die pijn
verbeten maar
niet in vergeten
plastic schoentjes
heb ik in de tas
maar niemand die
ze dragen wil
ze komen niet van pas
zelf het voorbeeld
geven is geen goed idee
zie mezelf niet met die
grote schuiten over de
golfjes springen van zee
Door je haren
jij wilde
als kind
altijd de wind
door je haren voelen
krullen dansend
langs je voorhoofd
in opperste verwarring
met de ogen dicht
dan in de
stilte eerst met
je vingers voelen
of alles er nog is
met licht zo
kammen dat
kleuren weer in
zon kunnen vlammen
dan pas kijken
en spiegelen in
de winkelruit hoe
zie ik er nu weer uit
als de laatste
krullen zijn geschikt
gaan wij naar de hoek waar
wind onze opschik verschrikt
Een stukje geluk
je lachte altijd
als de ander keek
in een stukje geluk
dat brak uit
het star van
emotieloos grijs
nooit wilde jij
praten maar ik had
wel in de gaten dat
jouw contacten
met hiernaast
werden aangehaald
nog was je bij ons
in de dagelijkse sfeer
maar je gedachten
vlogen steeds vaker
heen en weer met
grotere tussenpozen
alsof jij al had
gekozen voor een
langer verblijf tussen
geestverwanten en
bekenden die de weg
al hadden afgelegd
jij had de
warmte al ervaren
in de rust van
virtuele armen die
zij uitstrekten naar jou
met in hun lach kom gauw
Verjonggingsapp
zij zag de ziel
van mensen die
haar stralend aankeken
voelde het intense
golven van hum emoties
door verdwijnende schaduwen
die jaren van stress en
spanning hadden achtergelaten
als tekens van leven op hun huid
ik heb ze niet zien
verjongen maar wel zijn hun
grauwsluiers van zorgen weg
daar schemert weer
de jeugd in lach en blik is de
veerkracht terug van het ik
het is geen verjonggingsapp
die jij hanteert maar de reflectie
van liefde die ieder kind heeft geleerd
die in volwassenheid is verdwenen
omdat andere zaken belangrijker schenen
dan af en toe lief te zijn voor elkaar
Jouw aureool
ik zag je op het
scherm verschijnen
waar jij bewoog
boog een ander
zonder deemoed
zijn hoofd
jouw bewegen
had nooit wind
of regen tegen
natuurlijk werd
jij nat had wind ook
zijn reactiekracht
maar het leek
of alles wat jou
dwarsboomde de
energie balans van
jouw aureool met
sterker licht bekroonde
met de virtuele
overwinning al
op je gezicht deelde
jij warmte en liefde
met hen die het al
zo lang hebben gemist
Lege handen
zij kende
de vraag
in hun ogen
legde het
antwoord
in haar lach
zij waren
uitgenodigd
werden verwacht
helend
luchtte zekerheid
alle oordelen op
vol liefde
en warmte
sprak hun hart
zonder woorden
verloren agressie en
boosheid hun kracht
lege handen
zijn gedaan zij kunnen
weer van elkaar op aan
Scholen vis
ik dreef
op een zee van
geschreven woorden
de aflandige wind
opende een blanco
a-vieren strand
daarboven de zon
vol ludieke ideeën
in zomerstand
ik lachte om de
creativiteit van
koud watervrees
na deze eb ben ik
gaan springvloeden met
gouden grepen uit het goede
wij stormden buien
voorbij in een
extreem calamiteiten tij
plastic letters zijn
verdronken en gezonken
in ondeelbaarheid
zacht wiegen
scholen vis als
doorzichtig douchegordijn
Plukten bloemen
we plukten
bloemen zo uit
het onbekende
menden
dieren van een
uitheems ras
hoorden
talen die woord en
zang vermengden
op een manier
die wij totaal
niet kenden
het is vreemd
om hier te zijn en
niets te hebben
het mijn en dijn
is geen structuur
in waar zij zijn
eigenheid en het
onderlinge onderscheid
gaan aan hen voorbij
toch voelen wij
de interesse van een
machtige aanwezigheid
in medelijden en warmte
zij kennen onze boodschap al
wij zijn de schepping kwijt
Van andere origine
het schuurde
ondanks plamuren
bleef het een
stug oppervlak
ik heb nooit
gedacht dat het van
andere origine was
een soort kwast
zonder gelaagde
overeenkomsten
maar met een heel
snelle uitwasgroei
heb ze altijd als
eenheid beschouwd
aan dezelfde stam
ontsproten en toch
eens zal hij ontbreken
door een stormwind die
zijn kracht beproevend
een lege gevangenis vindt
Sophie
Sophie, ik weet geen raad meer
wat moet ik nou toch doen
mijn hoofd draait overuren, Sophie
en daar moet ik het maar mee doen
Sophie, ik weet het niet meer
ik word gek van de gedachtes in mijn hoofd
ze worden van kwaad tot erger
zelfs in me slaap worden ze niet gedoofd
Sophie, ik weet geen raad meer
de herbelevingen killen mij
de nachtmerries worden steeds erger
en nergens voel ik mij weer vrij
Oh, Sophie, ik weet het niet meer
soms denk ik, gooi mij maar vol
maar ik weet dat dat niet de oplossing is
ik voel mij zo alleen op deze aardbol
Sophie, wat moet ik toch nou?
ik weet niet meer wat ik moet doen
dus bij deze, help me alsjeblieft
misschien kan ik het morgen weer anders doen
De stille patio
je scheen
door een wolk
verdween rollend
en tollend toen
ik je zag om
aan het grijs
van de randen
het licht van je
terugkomst te hangen
vaak was er
de schijn voor
het echte
vuurwerk moest
je wat studie
hebben gepleegd
over het hoe en
waarom om alles
te weten over de zon
ook ik heb
gezocht tussen
schaduw en licht
naar je eigen gezicht
in het couleur lokale
van grijze bergen
het heet rode zand
de stille patio en je
uitnodigende koele hand
Een juweel
jij hebt
het talent
om kleine lieve
dingen van jezelf
onbewust op een
beeldschone manier
te etaleren
zonder op
de voorgrond
te treden
blinkt er ineens
een juweel
met schoonheid
door hemelse zegen
jouw bewegen
de oogopslag
of warme lach
het onuitgesproken
woord dat
duidelijk mimisch
aandacht pakt
het zijn details
die je nu al geslaagde
performance verder
zal vervolmaken
tot een verschijnen
dat steeds meer
opzien gaat baren
Onbegrepen tijd
jij hebt
noten laten lopen
marcheren en dansen
in voorkomende maten
hebt ze de
melodie voluit
laten dragen in
de synthese muziek
jij kende het
spel dat geschreven
staat in balken
met mollen en kruisen
proeft hoe
daarin nog verborgen
emoties huizen tot
op de dag van vandaag
het oeuvre is
gewikt en gewogen
nu breng je eindelijk
zijn schoonheid naar boven
in jouw dirigeren
wil jij proberen
ze echt te etaleren
na zoveel onbegrepen tijd
in een harmonisch
uitproberen lijkt
de uitvoering het
fenomeen te completeren
Een suggestie
zij speelt
geen spelletjes
deelt wel humor
van ongekende klasse
een suggestie
of blik een goed
getimede lach
verwacht respons
in nemen
of geven zijn
de lijnen nooit
vaststaand beschreven
het is het spel
begrijp jij mij in
de voorzet die ik geef
nou ik de jouwe wel
flitsend wordt
communicatie gevoerd
waarbij lichaamstaal
andere monden snoert
verborgen zijn
emoties en drijfveren
lokkertjes om iets nieuws
uit te gaan proberen
Wereld zonder jou
wij hebben gezwaaid
elkaar de hand
laten zien die wij
zo graag wilden geven
maar tussen ons is
de afstand gebleven
ik zag je stappen
hoorde de finaliteit
in het geluid van
je hakken dat
verder droeg in een
wereld zonder jou
je draalde
heel even leek om
te keren maar door
gedachten gedreven
volgde je het pad
steeds verder van mij af
ik had willen
rennen schreeuwen
hollen draven om jou
terug te vragen maar
stond als verlamd te kijken
naar die zwaaiende hand
Nachtmerrie
ik zie ze ik voel ze
het is niet mijn hoofd
het was niet mijn lichaam
die tervegeefs naar verlichting zocht
ik zag het echt
de monster in mijn droom
het was niet mijn gedachte
die mijn herinnering door stroomt
ik weet nog de dagen
waar de vrede de hoofdrol speelde
het is niet meer waar ik aan kan denken
een fijne gedachte in mijn beelden
nu de dagen kort zijn en de nachten lang
en ik mijn hoofd doortast
kan ik niet meer vredig en ontspannen lachen
en bijt de narigheid hardnekkig zich vast