Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Een feeeriek lichtspel
door herinneringen
te bewaren kan ik
het lijnenspel uit
het schilderbestand
beter bewaren
Iedere streek
tekent zijn eigen
contrast scheidt de
vlakken en schaduwt
zelfs wit en zwart
In het feeërieke
lichtspel van manet
bepaalt gloed de sfeer
waarin het tedere spel
zich ongezien afspeelt
omdat emoties de
weg gewezen worden
door de intensiteit Van de
pigmenten die op linnen
van binnen reageren
in de namen bekennen
zij hun functies zoals
brandend wit dovend
en oplichtend rood
zeegroen blauw
het samenspel van
kleur geluid en stukjes
gedeelde herinnering
geeft het schilderij een
extra dimensie
Onmondig
we wisten
dat ze zouden
komen de
dromen zonder
woorden en
vol angst
schreeuwen
janken zal niet
helpen want de
ellendebronnen
zijn zij en hun fone
er waren al lang
klachten over
kinderen die nooit
communiceerden
en alle tijd aan hun
hartsvriend gaven
nooit hebben zij
die vaardigheden
geleerd en beoefend
hun woordenschat
lag in het gat van de
hand van hun vriend
pas toen in opvoeding
en opleiding alle fouten
gemaakt waren kwam
er eindelijk een
gebruiksverbod
voor de basisscholen
maar de schade is
onherstelbaar zowel
geestelijk als fysiek
omdat de gevoelige
periodes voorbij zijn
en zij onmondig blijven
Een herschepping
ik zag je
handen en vingers
bewegen in een
bijna mystiek
schoonvegen
van je huid met
een wattenschijfje
en zoveel gevoel
dat mijn kozen daar
nog een goed
voorbeeld aan
kunnen nemen
hoe jij met liefde
en warmte konen
en wangen raakt
en daarna het zacht
gevoelig rood
de ruimte laat
om zich daar na
fantastisch gaaf
te etaleren dat
het resultaat een
herschepping naar
volmaakt gaat sauveren
ogen kijken
donkerder en
intenser in hun
vele schakeringen
wenkbrauwen volgen
de natuurlijk welving
lippen zijn uitnodigend
gevormde raakvlakken
waar het fantastisch
toeven is en monumenten
zorg geen enkel spoor
per ongeluk heeft nagelaten
Als stom vermomd
het is
mijn tijd van
ontwaken
als ik kikkers
hoor moet ik
terug kwaken
ik zoek ze op
kijk ze aan wij
oefenen samen
op eigen naam
hetzelfde heb ik
met een hond
die mij aankijkt
alsof ik als stom
ben vermomd
knipoogt en blaft
toe zeg je naam
het is toegestaan
al lang geleden
toen ook wij beden
vaak brabbel je tegen
mij je diepste gedachten
ik weet wat mensen
dromen laat het komen
het maakt mij slaperig
jouw droeve wachten
want je doet er niets
aan behalve aaien
ik strek me en geeuw
het wordt me teveel
Die eigen kleuren giet
Ik zag dat
de wereld
draaide toen
jouw lach de
mensen paaide
jij met je vitaal
krullende kop
deed er nog een
uitdagend schepje
bovenop toen jij
de touwtjes stevig
in handen had
iedereen kende
ondertussen
jouw pittige rap
geen meezinger
maar een echte
swinger soepel in
de heupen en
knieën op een beat
die pas heel in
de verte zijn eigen
echo hoort en ziet
in een regenboog
die eigen kleuren giet
Het joyeus gewaagde
jij was
gekleed
met pure
nonchalance
waarbij sportieve
touches aandacht
trokken met
subtiele vormen
en speelse kleuren
In het joyeus
gewaagde
circuit deed jij
aardig wat blad
opwaaien met
een minimum
aan stof en drie
vuurrode stikkers
met brandgevaarlijk
er uitdagend op
waarbij de juice
net even over
de strak bewaakte
rand klotste
en zo ook een niet
helemaal geplande
zeer kleverige
aandacht kreeg
Als jij shined
je voelt je
al ongemakkelijk
als iemand zijn ogen
op jouw élégance
en gratie richt als Jij
shined in de menigte
in een licht dansant
passerend bewegen
waarbij een passende
lach subtiel effect-
verhogend terugkomt
als donder na de bliksem
nee geen geraffineerd
geflirt en effectvol
gejaag maar met elkaar
praten met het
hart op de tong
over eerlijke zaken
Menselijk contact
ik zag
de ogen
ontwijken
weinigen
bleven iets
langer kijken
maar sloegen
daarna de
ogen neer
zou het angst
zijn om te
confronteren
bang om iets
meer dan kijken
te proberen
zoals een lach
of vriendelijk
woord misschien
maar er zijn
de laatste tijd
helaas mensen
om minder
vermoord
of mishandeld
de verbindingen
rafelen en breken
er zijn jammer genoeg
nog maar weinig
communicatie
lijnen heel gebleven
het sociale heeft
losgelaten is
gaan verwaaien
als los zand uit een
steeds leger
wordende hand
die hunkert
naar een diep
menselijk contact
om zich te herinneren
wie en wat hijzelf
nog ooit was
Spiegelende vlakken
ik had
mijn handen
tot vuisten
gebald maar
vergat het glas
waar ik mee werkte
pas toen splinters
mijn vingers
rood kleurden
waarschuwden
helscherpe Pijnen
mij ongenadig
de rode waas
In mijn hoofd
trok op en weer
bij zinnen depte
ik het bloed van
sneden in mijn huid
het kunstwerk
was verdwenen
In het rood Van
geleden pijn en op
een witte A4 zag ik
het bebloede heden
waarin ik de
ziel zocht gestold
in donker rood
spiegelende
vlakken lachte
triomferend de dood
Bladmuziek
Wel ging hij
Er vaak even
Tussen uit naar
Het plantsoen
tegen de grote boom
zitten met rug
en met handen
contact maken
luisteren naar
de bladmuziek
die bladeren en
wind speelden
daar heb ik
hem gelukkig
zien worden
in zijn eerste
contact met
samen leven
eerst neuriën
en later zong hij
ongekende woorden
jong in het decor van
luisteren en als deel
van het plantsoen
zijn ogen keken
sindsdien gelukkig
als zij wegdroomden
van het eeuwig
blauwe scherm als
vroeger enig houvast
langzaam deelde
hij meer en meer
lichaamstaal waarin
het auditief ruisen
de ontwikkelstructuur
in communicatie was
Kleiner wonen
weer legden
jeugdig en hip
het af tegen
klassiek dat
in vintage een
nieuwe toekomst
spiegelen zag
ondanks foutjes
in constructie en
korte duurzaamheid
weinig houvast
in kwaliteit en
grillig in kleur
en vormgeving
die soms bizar
in uitvoering is
reparatie en herstel
vaak moeilijk omdat
mengnummers
niet genoteerd zijn
de kleine woning
zal intreden en
functionaliteit gaat
ruimte winnen net
als multifunctionele
apparatuur voor
koken en baden
evenals lucht en
binnenklimaat met
elektronicagebeuren
Met zoveel liefde
je verstilde
in emoties
die jij geen
goede plaats
kon geven op
dit moment
veerde altijd op
om met meer
kracht opnieuw
te beginnen
maar je staarde
nu enkel voor je uit
zonder moed
keek naar
je handen
zocht naar
verloren illusies
met zoveel liefde
terwijl tranen
je ogen vulden
met verdriet
omdat het ook
dit keer niet
was gelukt
hemel en aarde
had je bewogen
beloftes gedaan
om het toeval
gesmeekt en
zacht gebeden
nu alles opgeruimd
opgelucht een nieuwe
fase ingegaan tot een
vergeten meter alles op
groen zette en in verwachting
jouw werkelijkheid werd
Een magische ontmoetingsparel
ik wist
buiten
drempelloos
binnen te krijgen
door transitie
van plaats
en tijd aan
beide kanten
ik was bij
mijn uittreden
op diverse
sporen gestuit
die nog niet
lang geleden
magie hadden
gebruikt
door partiele
verdikking van
brandpunten in
het spanningsveld
dat waren de
grote gebouwen
paleizen kerken en
verkeer kruisingen
zo vloeiden
wij astraal in
elkaar over
versmolten
persoonlijkheden
tot een magische
0ntmoetingsparel
aan het mystieke koord
Angst om te leven
pas later
is de angst
om te leven
overgegaan
toen onze
ouders dachten
dat wij op
eigen benen
konden staan
maar tal van
gebeurtenissen
en calamiteiten
houden die
vrees nog altijd
springlevend omdat
wij vrijwel onervaren
nu eenmaal niet op
alles zijn voorbereid
de modellen
zijn ons bekend
hulpverleners en
coaches te over
en nog zijn de
toestanden verre
van stabiel en
wordt overleven
vaker gebruikt
om de situaties
toch de baas te blijven
zijn tal van zorgdiensten
nodig aan updates toe
voortschrijdend inzicht
gebrek aan deskundig
personeel voor
apparatuur en technische
moderne behandeling
Het vrouwelijk wachten
buurmans roep
op de vroege
ochtend was het
teken voor de
groep om aan
het werk te gaan
nog glinstert de
nachtkant van het
gewelfde land dat
nog dooiend vroor
in de schaduw
wachtend op de zon
die toen de buurman
zong in koper nog
groener was dan
de zwarte olijven
die langer hangend
in hitte verblijven
stilte was nog onaards
in het vrouwelijke wachten
tot mannen handen
en gedachten ingepakt
hadden voor weer
een nieuwe hete dag
met een fier en
franke lach kwamen
haar en donkere ogen
sluiervrij deuren
lieten de nachtelijke
koelte binnen
gelijk met de
schoonmaak van
van de haman gesprekken
met elkaar en planten
die bloemen lieten dansen
voor het heetst van de dag
Echte kunst
ik wist
niet eens
wat mooi was
had er kleine
woordjes zoals
leuk aardig en
best goed voor
maar kon niet
eens beschrijven
wat het echt
met mij deed tot
handen en fantasie
ermee aan het
werk gingen
en ik schoonheid
tussen mijn vingers
zag groeien en bloeien
met goed kijken en
nadoen haalde ik de
technieken in stevige
leerprocessen binnen
niets komt
vanzelf aanwaaien
zeker meesterschap niet
kunstenaars verwerven
vaardigheden die nodig
zijn als fundament om
ooit de top te bereiken
om de werkelijkheid
te reproduceren zijn
uitstekende technieken
beschikbaar maar om
je hart en ziel er
zichtbaar in te leggen
is pas echte kunst
Voorbij het amen
ik heb
mensen altijd
aangekeken
met de hoop
in hun ogen
het eureka-
gevoel te
zien schitteren
de steen
der wijzen te
ontdekken
tussen hun
edelstenen
of liefde en
warmte te
zien stralen
want hij
heeft als
schepper leven
de opdracht
gegeven ga en
vermenigvuldig u
wij zoeken samen
voorbij het amen
In jeugdig grijs
statig bewoog
het zware
verduistergordijn
op de lichte tocht
van de wind
licht speelde
met contrasten
van de veel
kleuren lokjes
in jeugdig grijs
vitaal vlot zei
de kapster passend
bij de zwart blauwe
ogen en het lichte
bruin van je huid
naast je stralende
lach met haar
plezierige intonatie
een aandachtfixer
in schoonheid
jij hebt het tikje
vrijgevochtene
in bouw en bewegen
met een surplus aan
souplesse en kracht
dat maakt dat
je verschijnen iets
van stille bewondering
oproept voor het
harmonisch gaan
nog houdt men
beschaafd de adem
even in om dan in
rustige ontspanning te
genieten van dit fenomeen
Vaste rituelen
ik zag
de regen
licht strepen
met hun
tussenliggende
boodschap
koud en nat
het deinde
beneden uit
cirkelvormige
golven naar kleine
beken met
een klotsend
hoge berm kant
uit het donkere
bos dampte
vochtige mist
zonder gezicht
de vergane herfst-
bladeren tot echte
zomerse glijpaden
voor de argeloze
wandelaar die
zorgeloos zijn vaste
rituelen ook in de
vakantie in ere hield
totdat hij languit
in de modder viel
Latent ambivalent
ik wist
in de mimiek
van je gezicht
en uit je lach
een tikje
laatdunkendheid
te distilleren
het zweemde
uit onbekend
door even en
niet lang
genoeg om
het goed te
kunnen duiden
licht sceptisch
is misschien deel
van jouw
oordelen van
de latente
ambivalentie
tussen goed en minder
nog blijft de lach
het mysterie van
constante
welwillendheid
zonder prestatie
dus aanwezigheid
in samen stimulatie