Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Strakt een heldere hemel
in bladerval
kleurt je oogst
in rijpe vormen
speels krult de lach
als je na drie keer vlagen
rust vindt in de luwte van de wind
met ogen die
de zon nog dragen
warmte stralen uit voorbije zomerdag
dit seizoen is weer volbracht
tussen kale takken strakt al in een
heldere hemel tintelfris de winternacht
Het licht passionele
er zit muziek
in je stem ook al
heb jij dat altijd ontkend
metrum en ritme
zo geperfectioneerd alsof jij
daar jaren op hebt gestudeerd
frivool dansen blikken
twinkelend in donkere ogen
met verlokken en kozen
het licht passionele
zal ieders hart stelen
in haar warm liefdevol delen
met je charmante lach
wordt alles nog eens samengevat
het is de zevende hemel betreden
Een creatief moment
langzaam zijn zij afgesleten
woorden met een creatief moment
bij introductie ooit een nouveauté
gebracht om nooit meer te vergeten
zij zijn verworden tot wat wisselgeld
bezoedeld door intens gebruik
soms krijgen zij een tweede kans
maar gaan vaak als een nachtkaars uit
alleen de echte hebben ziel
zij storten zich met kloppend hart
in de drukte van het alledaagse leven
voelen pijn en kunnen liefde geven
zijn niet gebonden aan de tijd
maar overzien in schriftelijk herinneren
momenten van geboorte tot de dood
als componenten van de eeuwigheid
Lieverd
Lieverd,
Ik kwam op een nieuwe school.
Ik zag jou, ik was meteen verliefd.
Jij deed m'n hartje sneller slaan.
Ik wist dat ik met jou verder wou gaan.
Nu 2 weken verder ben ik nog steeds gelukkig met je.
Nog steeds even verliefd, zelf nog een tikkeltje meer.
Je bent wat ik nodig heb.
Ik zei, als ik moest kiezen tussen zuurstof en jou,
dan zou ik met m'n laatste zuurstof willen zeggen dat ik van je hou.
Dus lieverd, vergeet niet, IK HOU VAN JOU!
17~09~2014 forever and always
In een sprakeloos troosten
wij lopen in een zon
die zonder woorden schijnt
voelbaar is de diepe pijn
in de koude vingers van je hand
lijken te verdwalen
in de openheid van strand
waar golven onze sporen halen
in het verbreken van de band
wij zijn gaan zitten op het zand
in een sprakeloos troosten
scheren meeuwen sierlijk over
schreeuwend naar het land
zacht brengt de wind
in zilte vlagen zee
die in eeuwigdurende mantra's
rollend sissen kom maar mee
wij zijn gegaan
hebben het verdriet begraven
van de last die onze schouders
niet meer konden dragen
De hemel van toen
in de schaduw
van de walkant
spiegelt het water
dreigend en zwart
in contrast met
het herfstige groen
een golflijntje verder
weer de hemel van toen
zag lijken al drijven
in vele levens vergaard
heb de crisis ontweken
ben tot heden gespaard
maar iedere keer
als het licht wordt gespleten
komen schaduwen dreigen
tot mijn angsten weer wijken
De middelmaat
weer heb ik geprobeerd
mijn horizon te verticaliseren
het is mij niet gelukt
droeg stenen aan voor babel
talen spraken vloeiend hun cement
op weg naar het ultiem moment
maar woorden braakten stilte uit
wij raakten onze hoogte kwijt
in een chaos die geen hemel kent
erosie heeft de klus geklaard
ambities kennen weer hun aardse plaats
ik blijf gewoon de middelmaat
Bij je zijn
Ik voel me eenzaam zonder jou
Voel me alleen zonder jou
Voel me verdrietig zonder jou
Maar of ik nu bij je ben of niet
Ik mag me zo eenzaam voelen zonder jou
Je moet weten hoeveel ik van je hou
Na de eerste blik
jouw pas
is langer dan de mijne
in vergelijk ben ik de kleine
maar jij schikt en
in een licht verend gaan
komen we altijd samen aan
toch dol ik onderweg
maak vreemde capriolen
tot jij er iets van zegt
ik kan niet braaf
gearmd met je lopen
als ik jou op handen draag
licht op in schaduwkanten
imponeert in winkels vol klanten
met een heel bijzondere deal
jij hebt mijn ziel
bent voor mij zo zaligmakend dat
ik na de eerste blik al voor je viel
In een glimlach met dromen
woorden stokten
gevoelens wrokten
langzaam van binnenuit
stemmen kleurden
naar een hoger timbre
met een blikkerig geluid
de zon scheen vaal
warmte leek met een
wolkende wind te verdwijnen
door mistige flarden
jankte het blauw gele licht
in een plotseling verschijnen
de schreeuw is gekomen
een genadige spuit gaf
rust in een glimlach met dromen
Sporen van verstand
jij vertrouwt
jouw voetstappen
toe aan het strand
zij tekenen
sporen van verstand
in silicium van het zand
dat als geheugen
en actuele databank
het bestaan omspant
alleen en toch
direct verbonden
met alles wat er is
deel jij de wereld
als schepper zonder
ooit te worden gewist
Afscheid
Ga nu maar slapen, alles wordt anders, alles komt goed,
je allerlaatste woorden als een soort afscheidsgroet.
Het leven wat je had kon je niet meer aan,
jouw enige uitweg was je eigen weg in te slaan.
Het is tien jaar geleden dat je ons verliet,
een plekje heb ik het gegeven, maar vergeten zeer zeker niet.
Door schering en inslag
jij bent niet bang
maar er hangen rafels
aan je leven waarop
een ander trappen kan
losse draden
die geen patronen kennen
door schering en inslag
van twistende stemmen
waar de hoeder zoek is
in een schreeuwende nacht
die door gewetenloze stilte
talloze malen wordt verkracht
jij foetaal wil wederkeren
naar de warme moederschoot
om daar de rust te vinden
die jij op het wad genoot
kom vriend
voel de schepping weer
in zijn groei naar eeuwigheid
geniet want rafels blijven er altijd
Zag ogen vragen
hij beet
ik hoorde botjes kraken
zag ogen vragen
om nog meer
uiteengerukt
tot een behapbaar stuk
werd zij verdeeld
onder de dragers
in snelle mars
trok de kolonne
dwars door het land
stilte kreeg de overhand
uit alle richtingen
kwamen de stromen
naar de hoge heuvels
van hun dromen
zij zijn klein
maar boordevol venijn
mijn termieten houden
eindeloos veel van dode vliegen
Vergeten stukjes leven
alles gaat weer
op de schop
geen scheiding meer
van lichaam ziel en geest
beleving wordt
dus het ultieme feest
in delen
ook met velen
worden wij een
de leefomgeving
gaat ons allen aan
wij zijn samen het bestaan
koffie is een bruin beleven
dineren culinair begeren
de natuur dat zijn wij
in bos en uitgestrekte hei
de film transformeert
omdat die ons de ander leert
maar als ik ‘s morgens
in de spiegel kijk
ben ik mezelf totaal kwijt
begin ik gapend aan het rapen
van vergeten stukjes leven
die mij een gezicht kunnen geven
Haar vurig bloed
ik was daar
bij haar
maar ben
er nooit geweest
altijd gebleven
in het warme hart
haar vurig bloed
nam mij apart
ik had
geen oog meer
voor de wereld
om me heen
leerde vliegen
deelde vleugels
samen op een vlucht
in onze lucht
twee stukjes eigen
die bij elkaar
in de sfeer van liefde
groeiden naar een paar
Bliksemt met je lach
behoedzaam
streel je zacht
mijn huid
op zoek naar
lichte straling die
meteen kortsluit
het geeft
voor even een
wat leeg gevoel
in licht pulseren
voelen wij
de stromen energie
jij bliksemt
met je lach ik
rommel daarna zacht
Ieveling
hoe zou ik jou kunnen vergeten
zo velen houden van je
je bent vol liefde
ook voor mij
je hebt mij uitverkoren
om aan je zijde te staan
we zullen gelukkig zijn
je verjaagt uit mij
alle droefheid
kom vandaag nog
ik heb je nodig
ik ga dood zonder je
alles is zo moeilijk
het leven zonder jou
kan ik niet
het is te moeilijk
kom gauw lieverd.
Met minder talenten
je ogen stralen
enthousiaste verhalen
over je nieuwe baan
een plek waar jij
het mooie in je
eindelijk kan ontplooien
op een lijf geschreven
dat soms niet voldoende
energie meer kan geven
hier heb je mijn hand
zet het kleine stukje
onzekerheid snel aan de kant
in de droom
van je leven kun jij
ook al je warmte kwijt
aan hen die in hun
bestaan met minder
talenten om moeten gaan
In stilte die strijdt
je zwijgt
maar je handen
willen de leugen breken
die bij je blijft
ogen tranen
in onvermogen
om klaarheid te brengen
in stilte die strijdt
monologen hebben
andere sporen gelopen
in vaak passeren
zonder te keren
wissels zijn
niet genomen
om elkaar wat
tegemoet te komen
pas op het laatste station
vond ik jou op perron
we hebben de stilte verbroken
de trein met leugens laten lopen