Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Een vriendin die weg is
een vriendin die er niet meer is
jouw leven is stuk je kan niets meer doen
wat moet ik zonder u nu doen
mijn leven is gewoon stuk
ik ben gewoon mijn beste vriendin kwijt
ik zal je super hard missen, hou je goed daar boven
jouw hartje is dan helemaal gebroken
Jij bent het paradijs
het zijn jouw ogen
die de werkelijkheid
weer hart en ziel geven
jouw handen die me raken
en met hun warmte
mij eindelijk weer mens maken
woorden die opbeuren
me laten kleuren
in het beste wat ik heb
jij bent het paradijs
dat mij is overkomen
toen ik dromend je hemel vond
Keek langs me heen
ik heb je geroepen
maar je was al
naar binnen gekeerd
pakte je handen
om je te raken en laten
ontwaken uit lethargie
je lachte maar keek
langs me heen zonder
een blik van herkenning
leek blij met de aandacht
sprak onverstaanbare woorden
over wat jij in je geest hoorde
keerde langzaam
weer terug naar de onrust
van zoekende vingers
je lach is verdwenen in
starende ogen die al flauwtjes
jouw afscheid beschenen
Nieuw leven
Mijn leven is veranderd
Niet zomaar, niet gewoon
Maar heel speciaal
Want er is nieuw leven
Nieuw leven op de aarde
Iets wat iedereen mag weten
Mama heeft het goed gedaan
Ze heeft nieuw leven gebracht
Ik heb een broertje
En het slaap nu lief en zacht
Een verre stilte
ik zag je ogen
neergeslagen
je had van die dagen
dat je onbereikbaar was
waarop zelfs
je lach
een verre stilte
in zich had
toch keerde jij
je nooit
van ons af
omdat je om ons gaf
dan was er weer
het raken
in steeds opnieuw
contacten maken
het ontdekken
van je eigen plekken
in samen gaan
voor een gelukkig bestaan
Een rustige nacht
de nacht was stil
in de mantel van rust verborgen zich dromen
de volle maan leek breed te lachen
kijkend op het paar
de maan waakte over de dag
oh, wees niet bang, meisje,
want de sterren twinkelen zwijgend
de mist in de wijngaarden heeft
ook nooit jullie geheimen prijs gegeven
het is een rustige nacht
de onderhuidse hartstocht barst opeens
spontaan los. de sterren twinkelen feller
de mist ligt als een deken over de wijngaarden
och, meisje, je hebt een goede minnaar gevonden
de maan glimlachte: het was met de rust gedaan
(Geschreven in 2013)
De blazer van het glas
nee ik was niet
de blazer van het glas
dat jouw kwetsbaarheid omhulde
jij vulde al een ganse stad
met tal van heilige huisjes
vaak gaf ik in betreden
al mijn signalen af maar
de luiken gingen regelmatig
naar beneden in de antwoorden
die jij altijd in voorraad had
toch is nog onverwacht
je onbereikbaarheid gebroken
we hebben de scherven geraapt
van het pad dat was gekozen
onwennig maar de ruimte doet ons hopen
Alleen ben je zeker niet
Het gevoel dat je alleen bent
en niemand om je heen hebt.
Dat je het nut er niet meer van in ziet.
Je ziet dan nog maar een uitweg.
Terwijl er meer zijn.
Als je ervoor kiest om het boek dicht te slaan
doe je mensen pijn en verdriet.
Maar dan is het al te laat
en wat jammer dat je het niet ziet.
Dat er wel mensen voor je waren die veel
van je hielden en om je gaven.
En die zelfs in ruil voor hun leven
het jou weer terug geven.
Dus al je er ooit over nadenkt, doe het niet.
Het doet alleen nog maar meer pijn en verdriet.
Een toevluchtoord
Voor mij is muziek een uitweg.
Ik kan me gevoel er in kwijt.
Alsof het mij gewoon begrijpt.
Als ik er naar luister vergeet ik al
mijn problemen. Net als of ik ze
nooit heb gehad en ze er nooit
waren geweest.
Een laatste sterven
zag het water stromen
met op de oevers aangespoeld
restanten van gebroken dromen
vlijmscherp nog
oplichtend met kristallen flonkering
een laatste sterven in herinnering
gegidst door zon
kon ik het naderen en
openbaarde zich mijn vondst
de glazen torso van een vrouw
gehavend door een lange tocht
langs krib en smalle bocht
ooit blies een kunstenaar
haar inspiratievol het leven in
straalde zij in transparant bestaan
nog heeft zij haar doorzichtigheid
maar glamour en begeestering
zijn als dromen in de tijd vergaan
Hij draagt me door seizoenen
in de winter koopt hij me een groene muts,
want die kleur past bij mijn ogen, zegt hij
verzorgt hij mijn voeten
zodat ze warm blijven in de kou
in de lente is hij mijn zonneschijn
en wil ik nergens liever zijn
dan in zijn liefdevolle armen...
oh, hij draagt me door seizoenen
in de zomer laat hij me niet verbranden
en 's avonds gaan we uit in de stad
lopen hand in hand, blij als kinderen
delen zwoele nachten met de sterren
in de herfst, wanneer de dagen grijs zijn
kleurt hij mijn leven met zijn gezang
liefdesliederen, gezongen in de nacht, voor mij
terwijl de regen zachtjes tokkelt op het raam
oh mijn lief, hij draagt me door seizoenen
Van duizend madelieven
ieder jaar weer
word ik verliefd
op jouw lentemuziek
die klinkt in je stem
waarvan de kristallen tonen
verwaaien in warme wind
speels fonkelt
de melodie van je ogen
in kleuren die alles beloven
zacht dirigeert lichaamstaal
het bloeien van onze bloemen
naar de voorjaarsfinale
weer luidt het geel wit
van duizend madelieven
jou in als mijn liefdesbruid
Blijf sterk
soms moet je kiezen, of de bladzijde omslaan of het boek sluiten.
maar ik blijf sterk, negeer de haters en sla steeds opnieuw de bladzijde om.
maar ik weet zeker dat het toch ooit mis gaat.
dat ze me niet meer van het leven kunnen ontslaan, maar dat ik ontslag neem.
Spijt, ik wil... sorry zeggen
Sorry, ik ben dom geweest.
En ben jou kwijt geraakt
hoe kon ik zo dom zijn
ik vergeef het mezelf nooit
maar ik hoop dat je mij kunt vergeven
en dat alles weer goed komt, ik hoop het
nogmaals sorry voor mijn domme gedrag.
Schatkamers vol zonden
verguld is de schijn
van tekening en schilderij
in schatkamers vol zonden
in museaal vergapen
laat men de botten kraken
als de heerser dat gebiedt
nog spat het bloed
van galg en rad waar
koppen rollen zonder gat
gekochte moordenaars
lappen rechten aan hun laars
op een slagveld zonder eer
de koning doet het weer
maakt niet uit in welk jaar
geen haan kraait ooit voor tribunaal
Een handje zwart
ik wilde weg uit grijs
ben met wit begonnen
maar verdwaalde in het licht
heb wat schaduw genomen
om de grote vlakken
met structuren in te tomen
met een handje zwart
ben ik gaan contrasteren
heb belangrijke accenten gezet
scherp is nu de toekomst uitgelijnd
tussen zwart en wit leeft heden
langzaam grijzend tot verleden
Het rag is verwaaid
wij sponnen een web
ieder met eigen draden
kwamen in het kruis samen
met vlechten en hechten
beschermden wij onze plek
zij aan zij de wereld voorbij
leken vrij in doen en laten
maar wat wij maakten
bond ons te veel aan elkaar
wij waren geen jagers
maar voelden ons prooi
met het web als bewaker
het rag is verwaaid
de spinsels herinnering
aan ons pril onervaren begin
Naar onbewoond aldaar
ik wilde je omspoelen
een tropisch eiland
van je maken in de oceaan
zongele stranden
wit blauwe golven en
jouw koesterende handen
maar ik kon je
niet scheiden
van het vasteland
onze wortels
reikten dieper
dan alleen hand in hand
nu vliegen we
twee keer per jaar
naar onbewoond aldaar
Het zit in mijn geest
ik ben bang
niet voor een vlieg
maar voor iets
dat je vanuit de ooghoek
nauwelijks ziet
het beweegt
geeft onrust
omdat het leeft
zonder dat ik er
macht over heb
ik veeg en
probeer het te pakken
maar kan het niet vatten
het zit in mijn geest alsof
het er altijd is geweest
als ik de ogen sluit
dwarrelt het voluit
groeit steeds sneller
als probleem
ver boven mij uit
angst maakt mij klein
ik keer in mezelf
omdat ik niet
samen kan zijn met
mijn chaotische helft
Gevoel
Ken je dat gevoel?
Dat gevoel wat je niet zo makkelijk kan beschrijven?
Gewoon dat je even weg bent van de wereld,
weg van wie jij eigenlijk bent?
Niet wetende wat je allemaal aan het doen bent?
En de dingen die je doet, gaan niet helemaal hoe het moet?
Je hoofd zit te vol en slaat daarvan op hol!
School, liefde, thuis, alles is wel een probleem.
Maakt niet uit waar je bent, hoe je bent,
er is altijd wel wat, kijk maar om je heen.
Dat gevoel van waarom voel ik me zo?
Ik heb het goed, er zijn genoeg mensen die willen ruilen!
Maar in plaats van zo denken lig je te huilen?
Tranen die lopen over je wangen,
en hoofdpijn van het druk maken om niks
en je rot voelen om dat gevoel?
Lachen.. dat is je masker.
Die bijna niemand ziet
Je kleine probleempjes waar je tegen aan loopt opkroppen
tot dat je vol zit.. en weer opnieuw begint.
Waarom? Waarom? Voel ik me zo?
Die vraag herhaalt zich elke keer maar weer.
En elke keer kan je die vraag maar niet zelf beantwoorden.