Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
In zinsbegoocheling
het donker geeft onzichtbaarheid
de rode draad ten spijt verdwenen
zielen uit ketens van het lijf
in zinsbegoocheling
verbraken zij de banden
die hen bonden aan het aards bestaan
transformeerden snel
van driedimensionaal naar energie
vervlakten in materie tot onmeetbaar niets
kozen ruimte zonder tijd maar
verloren zich in communiceren
langs lijnen van oneindigheid
tot het fluïdekoord weer spant
en aardse dromen schreeuwen om
eindelijk tot leven te mogen komen
Opent deuren in verschil
in een machtig waaien
jagen witte wolken
vol mystiek voorbij
de zwarte zijn
veel aardser en brengen
de magie nabij
het is de oude strijd
tussen goed en kwaad die nu
naar licht en donker overslaat
heksen en het hellevuur
tegen roependen in de woestijn
zal dit elixer ooit de hemel zijn
zelfs het verscheiden
opent deuren in verschil
een paradijs naar ieders vrije wil
Een warme hemelkier
de wind veert
met vluchtig wit
wat engelen in het blauw
zij overvleugelen
het strakke
spelen met de kou
lossen op al
dartelend van plezier
in een warme hemelkier
ik wilde mee in
hun verdwijnen maar mocht
nog niet voor hem verschijnen
Ik wil leven
Ik wil leven
Want je bent er maar even
Sta nooit stil bij een moment
Beleef het heden
En vergeet het verleden
Wat niet is en wat niet blijft
Je krijgt nooit problemen
En bent een goed mens
Als je jezelf altijd blijft
Ooit moet ik leren leven
Niet meer door het leven zweven
Het leven aanvaarden en begrijpen
Mijn ogen open, niet toeknijpen
Mijn dag dromen zijn voorbij
Zo wil ik door het leven gaan
Gezondheid gaat boven alles
't Is aan ieder niet gegeven
Dat is het leven leren aanvaarden wat je hebt
Met moed en sterkte leer ik nu door het leven gaan
want het leven duurt maar even
Zijn magie
ik keek
als klein kind
altijd naar de toren
gigantisch groot
onmeetbaar hoog
ik voelde me verloren
de vinger van god
kan ons met zijn magie
helaas niet meer bekoren
Wiegend op wind
ik weet met een lach
dat ik ooit god ben geweest
tenminste dat heb ik altijd gedacht
als ik lig in het gras
en speel met de wolken die
in kleur en vorm de hemel bevolken
praat tegen bloemen die
wiegend op wind mooi staan te zijn
hun harten openen in aandacht voor mij
bomen hoor die in hun donker ruisen
dissonanten uit melodieën kuisen en met
elkaar zingen om het bos te doen swingen
in die grootsheid voel ik me god
door te delen in alle liefde en leven om
samen naar eeuwige schoonheid te streven
De carrousel van beelden
de echte stilte
is nog vol geluid
als ik de ogen sluit
hoor ik mijn gedachten
in een trage stroom van
bloed onder mijn huid
in variaties rood
verhalen zij wijdlopig
in meanderen en
geladen met emoties
over licht en leven
schaduwen en dood
onophoudelijk
trekt de carrousel
van beelden en
gebeurtenissen aan
mijn geest voorbij
de herinneringen zijn van mij
Kerkert in de ketens
mijn geest is vrij
maar kerkert in
de ketens van mijn lijf
naadloos aangesloten
op het protocol van leven
waarin de lentebloei is vergeten
in schuren en dwingen
proberen we meer
eigen invloed af te dingen
losgelaten blijkt
dat vrijheid is begrenst
geen nieuwe horizonnen kent
godzijdank is er verlangen
zijn er dromen in ontsnappen uit een
werkelijkheid die alles laat vervlakken
In lichaamstaal
er luistert niemand
naar de woorden die ik schrijf
zij lezen en begrijpen maar
ieder op heel eigen wijze
er is een copyright
maar wat ik allemaal zaai
zullen zij gaan oogsten door
de vertaling in hun eigen mind
pas als ik spreek
communiceren wij in lichaamstaal
vertellen ogen handen en gezicht
volledig het bijpassende verhaal
Een naamloos existeren
dat van de tijd
heb ik nooit geweten
hij heeft mij altijd
op de hielen gezeten
dat ervaarde ik later pas
zag de wereld
als een uitdaging
waarvoor ik steeds
vol ben gegaan in een
toch heel druk bestaan
jarenlang ging
alles voor de wind
het goede pad gehad
toen merkte ik dat
ik mezelf vergeten was
alles bereikt en niet geleefd
in een naamloos existeren
met het unieke dat er is
ga ik het opnieuw proberen
als de tijd mij dat zal willen leren
Een wegwuivende lach
weer lopen vingers
over levenslijnen
zoekend naar begin en einde
ogen vragen om
bevestiging met een diepe zucht
wel heen maar nog niet terug
het pad van rozen
was voor jou nooit weggelegd
jij hebt er mij niets van gezegd
dan viel er stilte
overgaand naar orde van de dag
ontwijking door een wegwuivende lach
lijnen breken waar zij zijn verhard
herinneringen spreken eindelijk
over hoe zwaar jij het vroeger had
De tijd mist troostigheid
er groeit
geen stilte om me heen
in de neerslag van geluiden
verdrink ik moederziel alleen
waar schaduw
dagen met donker kort
schort het aan licht
voor nog enig perspectief
de tijd mist
troostigheid als zij
met lange slagen
de uren gaat vertragen
chaos tocht
in gure vlagen
gaat zwart land het
witte doek nog dragen
ik heb ineens
de knoppen omgezet
alle voorjaarsbloemen
uitdagend voor het raam gezet
Met pijn omwonden
het was een vreemde
die mijn adem nam
woorden sprak waarin
mijn hart zich niet kon vinden
waar handen altijd
raakten in ontspannen zijn
irriteerde nu de huid
sloeg in weerzin lichtjes uit
ogen wilden naar je kijken
maar ik kon je niet bereiken
zag een onbekend gezicht
waarin jouw trekken zijn gewist
ik ben gegaan maar
mijn ziel heb ik verlaten
hoorde vaag nog iemand praten
dat het zo niet langer ging
pas veel later heb ik stukjes
van mezelf gevonden
zij spiegelden met pijn omwonden
de man die ik ooit wilde zijn
Mediterrane pigmenten
het licht heeft
andere tinten gekregen
in het dagelijks leven
contrasten worden
scherper uitvergroot
de overloop lijkt dood
tussen blond en donker
kristalliseren steeds vaker
mediterrane pigmenten
als prominent
blijvende segmenten in
ons maatschappelijk bestel
wij kiezen voor transparant
zonder religieus fanatisme
onze vrijheid willen wij niet kwijt
Bang van tijd..
Alles lijkt zo snel veranderd, de deuren slaan dicht.
alles wordt verduisterd, ik zoek naar het licht.
opgesloten in een kleine hoek.
de tijden vliegen voorbij.
van klein naar groot, van verdrietig naar blij.
de jaren, maanden, dagen,
het is niet meer normaal dat alles zo snel gaat.
mensen komen en gaan.
sta eens stil en kijk naar het tijd.
doe nog wat je wil.
anders krijg je misschien spijt.
Een verslaving
het leven ijlt
door hoge koorts
onzin over dagen
hectiek lijkt
de goede diagnose
genezing een tijdelijke pose
het blijkt een verslaving
aan het bestaan op het
scherpst van de snede te zijn
een ander volgen
maar als de messen snijden
voel jij alleen de pijnen
geen medicatie
en uitbehandeld zijn
tot de adapter faalt
en jij je echte vrienden
indien nog mogelijk
weer uit de mottenballen haalt
't leven
wanneer alles eens tegenslaat.
is het best dat je met vrienden praat.
het gevoel vanbinnen is heel rot, maakt je ongelukkig en kapot.
niet alles is even perfect, of is hoe het hoort te zijn.
maar mensen lijden onder verdriet, haat en pijn.
maar hou je hoofd hoog en je komt erboven.
je moet niet alles wat er gezegd wordt geloven.
mensen breken elkaar graag stuk..
anderen hebben problemen, anderen geluk.
als iedereen nu gelijk zou zijn.
weg met al die verdriet haat en pijn.
dan pas zou de wereld perfect zijn.
slechte mensen laten ze vrij lopen,
die een misdaad hebben gedaan.
en onschuldige mensen mogen in de rechtbank gaan staan.
zelf op school worden kinderen gepest.
er wordt niets aan gedaan. tot ze zelfmoord begaan.
dan gaan mensen hun ogen pas open waarom dit zo heeft moeten lopen.
wees gewoon jezelf en oprecht en strijd tegen dat soort zaken,
dat is waar ik voor vecht!
Zoekend naar balans
ik wil weer
de wereld spelen
zonder touwtjes en structuur
de eenvoud
van het spel beleven
zonder mens en duur
niet om te ontdekken
geheimen bloot te leggen
maar met ontspannen lach
voel me weer kind
in het zien van lijnen waarin
gedachten lijken te verdwijnen
in wat handen creëren
links of rechts om proberen
zoekend naar balans
ik word geroepen
tot de orde van de dag
weer kind zijn is iets dat niet mag
Gepeins en overleg
nooit heeft het mij
aan tijd ontbroken
wat ik vandaag niet uit
kon spoken ging naar morgen
er was geen race
tegen de klok
maar wat moest
werd ad hoc opgehoest
nu korten uren hun minuten
met gepeins en overleg
de tienden van seconden
zijn al verder van mijn bed
het razendsnelle kaatsen
over een reclamestunt
is vervangen door de koffie
met een chocoladepunt
bestaan lijkt zijn
hectiek en snelheid kwijt
of nemen wij nu eindelijk
voor het echte leven alle tijd
In niemandsland
nog nooit
ben ik beland
in niemandsland
de aarde is vergeven
van heersers over leven
de grond al eeuwen verdeeld
er is geen ding
dat zonder eigenaar is
gemeenschappelijk bezit een fictie
wij leven in archaïsche structuren van
grenzen en consumptiemaatschappij
mondialer denken komt sporadisch dichterbij
het is de overlevering
van wapens en geweld die
alles over macht en geld vertelt
kan de mens ook vreedzaam existeren
of gaan wij totale uitroeiing riskeren
hoeveel generaties kunnen dat nog leren