Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De glazen dood
breek maar
scherp je kanten
punt het glas
steek en snijd
verwond die je
lief hebt gehad
je kristal
is verweerd
spiegelt verkeerd
overmatig
gebruik sluit
lege bodems uit
wat rest is
verder verval
tot in de goot
gebroken en
verscherft sterft
ook de glazen dood
Euforisch
in dwarrelende sneeuw
nam ik je mee naar
de maagdelijke witte wereld
zoals de eerste mensen
het paradijs betraden
werden onze sporen paden
stil pluisden kristallen
spelend om ons heen
lichtten op en werden een
in een lieflijk kraken
hoorden wij de melodie
van voortgang maken
links van ons het bos
waarvan het groene mos
de scene wit decoreerde
euforisch door het vele
licht liepen wij in dromen
waaraan geen eind leek te komen
later zijn wij naar huis gegaan
de ondergaande zon heeft
ons het pad in rood gebaand
Printer
het bromt en gromt
maar heeft geen tanden
dus blijft ze op haar post
totdat zijn muil iets wits uitbraakt
dat almaar langer wordt
zelfs voor een huiskat zijn er grenzen
terug naar de natuur
Door liefde gewist
ik leg mijn
warme handen op
de lijnen in je gezicht
volg hun zorgen
tot ze verdwijnen
door liefde gewist
ooit kon ik
je scheiding volgen
tot in krullende golven
maar die tijd
is voorbij jij wilde
makkelijk en vrij
je huid is nog
soepel en glad
in subtiele mimiek
ogen glanzen
als je innemende
lach uitbundig piekt
markant is het
beeld dat ontstaat
uit jouw karakteristieken
het snel groeiend haar
heb jij heel trendy
weer stevig laten kortwieken
Valentijnsrode kus
je huid zacht
als satijn
het negligé
bevallig fijn
stilte klopte
in mijn hart
het liefdesrefrein
ogen lachten
licht onderkoeld
toch smeulde
in die blik
het vuur dat
wij geen dag
hebben gemist
jij streelde je haar
jouw subtiel gebaar
voor benaderbaar
ik raakte lippen
die geen weerstand
boden aan onze
valentijnsrode kus
Vervaging
je hebt dezelfde ogen als mijn moeder
ik dacht dat ik haar bij me hield
als ik naar jou zou kijken
de tijd verpulvert elke liefde
de ogen waarin ik haar zoek
zijn enkel die van jou
De toren van babel
het was begonnen
met kleine nuanceverschillen
vreemde accenten kleurden de taal
wat vroeger normaal was
is nu niet meer het leidend verhaal
het gesprek blijft verstoken
van expressief sturende ogen
lichaamstaal is al tijden geminiseerd
onderwijs heeft het hoofd gebogen
achterstand wordt niet gecorrigeerd
nog resten er wat platitudes
allen gevoed uit het eigen nest
overleggen gaat niets meer worden
de toren van babel is weer geboren
uit elkaar niets meer zeggende woorden
Fleurige knoppen
ik zag de pigmenten
wist de momenten dat zij
het licht weer zouden zien
na vele donkere dagen
ontwaakten als eersten
de primaire kleuren
vlamden tegen donker
en grijs wilden bloeien
na hun lange afwezigheid
heb mijn penselen gepakt
op het sneeuwwitte doek
kiemde lente snel blad
warmte en zon openden
later fleurige knoppen toen
de winter echt was vertrokken
De tijd lonkte
de tijd lonkte
blonk uit
in eeuwigheid
maar in
spiegelen was ik
mezelf steeds kwijt
ben vaak
voorbij de
horizon gegaan
jaar na jaar
nog steeds zag
ik mezelf niet staan
leven kaatste
alles terug wat ik
ooit heb genomen
alleen geven
deed ik sporadisch
in mijn dromen
pas later zag ik
dat ook mijn
sporen waren gewist
ik dacht echt te
bestaan maar heb
mij schromelijk vergist
Je warme lach
altijd schemert
je warme lach als
zon en maan spelen
tussen verblekende sterren
aan het begin van de dag
jij die in kristal
van de ochtendrijp
de eerste stralen
ziet breken in kleuren
van onvergetelijke pracht
nog dromerig
uit de nacht
ontdooi jij de vorst
in een voorzichtig
verkennen van lente
vogels fluiten
uitbundig concert
bollen barsten
ontluikende knoppen
breken winters verzet
Hemel zonder geloven
ik heb ze gezien
de mensen van hiernaast
had niet eens in de gaten
dat we gewoon konden praten
was verbaasd over de
uitstraling die zij hadden
het warme directe contact
dat ik in hun blikken zag
er was niets zweverigs
of vreemd buitenaards
maar meer geruststellend
gemoedelijk en zonder haast
zij leefden in een
geestelijk concept dat
voor ons in real time drie
dimensionaal werd omgezet
in mijn perceptie
van bestaan zag ik
hun komen en weer gaan
in een sfeer van geluk
heb geen handen geschud
maar zag volmaaktheid
met in hun ogen de zekerheid
van een hemel zonder geloven
Meldie van samenzijn
ik nam je mee
koesterde het sprankje
ondeugd in je lach
zag je vingers woelen
door het piekig haar
dat helemaal trendy was
jij sprak en
ik vergat alles wat
ik jou te zeggen had
luisterde als betoverd
naar het sprookje
van je intrigerend gezicht
zag werelden
dromen in je ogen
door romantiek belicht
wij hoorden
liefelijke stilte in de
melodie van samenzijn
jij bent mijn fee
het vergeten glazen
muiltje nam ik mee
De Natuur
De natuur, wat een wonderlijk iets
Dieren, bloemen, bomen bekijken
Prachtig , het kan je leven verrijken
En we krijgen het allemaal voor niets
God heeft alles volmaakt geschapen
En onderhoudt nog alles wat leeft
Hij, die op tijd zon en regen geeft
Waarna de nacht volgt om te slapen.
Na de nachtrust volgt een nieuwe dag
Waarin zomers alles weer gaat groeien
En de natuur helemaal gaat opbloeien
Zodat een ieder hier van genieten mag.
Laten we God danken voor al het goede
Ons geschonken in de natuur
Zo schitterend mooi en zo puur
Moge het zo blijven onder Gods hoede.
Wankel perspectief
vroeger was alles vlak
maar waar wij nu lopen
zie ik vaak een gat
een afgrond waar ik
niet in wil kijken uit
angst voor verborgen lijken
zij ontstaan in
een steeds sneller leven
als anderen geen hulp geven
je komt ze altijd tegen
op een ongelegen moment
voelt dan hoe alleen je bent
in dit wankel perspectief
openen zelfs valkuilen een
barmhartig alternatief
Ademden mystiek
hij was geen tovenaar
maar bezat de magie
om mensen te bevrijden
van de remmingen
waaraan zij vaak lijden
hij stal hun blikken
nam ze mee naar
onbekende plaatsen
liet ze warmte en dan
weer strenge kou ervaren
zij zaten op het
puntje van hun stoel
om als eerste zijn
emoties te voelen in
een hemels evenaren
zij ademden mystiek
toen hij heel diep
hun ziel aansprak
zijn helende warmte gaf in
een paradijselijke afscheidslach
Omslag
er zijn ergere dingen dan sterven
zoals
zoals de dupe zijn van machtsmisbruik
in al zijn oogverblindende facetten
zoals gebrek aan vrijheid, lucht en water
zoals met honger leven, pijn en angst
zoals verlatenheid of te veel mensen om je heen
er fietst een meisje door de straat
een doek geslagen om haar schouders
je oma en je kleinkind tegelijk
haar grijze ogen staren vredig in de verte
aanvaard het leven zoals zij het doet
een appel kan ook zoet zijn
Jouw spoken
ik zag je
verder lopen dan
je passen in het zand
hoofd gebogen
schouders hangend
in een diep verdriet
armen zwaaiend
in een traag bewegen
golven zongen hun eigen lied
het koude water deed
je schrikken jij keek op
en zag me bij je staan
met tranen in
de ogen fluisterde je
nee ik zou niet verder gaan
hand in hand zijn
wij rustig terug gelopen
over het verlaten strand
jouw spoken werden
schreeuwend uitgefloten
door de meeuwen boven land
Licht bewolkt
jij bent meer
dan alle lieve
karakteristieken
waar ik van houd
je lach
bloeit als
een bloem
die opengaat
een stem die
het harmonieuze
timbre heeft dat
mij gevoelig raakt
ogen die
licht bewolkt
mijn warme
zomers gedogen
vingers
op mijn huid
waardoor ik de
wereld buitensluit
jij bent
de schat die
onze liefde haar
volmaaktheid bracht
Romantische dwaas
het is twijfel die
mij trager maakt
in afwachting
doet zitten of
alles nog wel gaat
ik lach naar zon
droom lente
in een groene waas
maar weet mezelf
een romantische dwaas
nog heb ik
niet afgehaakt
verbaasd over de
snelheid in ontwikkeling
en de enorme haast
het overzicht
is er nog wel maar
hiaten worden groter
biedt zomer nog soelaas of
wordt de dromer mij de baas
Paradijselijke gift
weer vlaagt
wind ontrafelde
gedachten op
een ribbelig strand
de patronen
golven tot
vloeiende lijnen in
het waterige zand
het is de afdruk
van onze unieke
menselijke breinen
in verbondenheid
het geestelijk
communiceren zijn
we kwijt valt buiten de
persoonlijke mogelijkheid
maar de database
staat in silicium gegrift
wind vlaagt hoofden vrij
als paradijselijke gift