Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Pandemisch leven
schitterend
ben jij overeind
gebleven in deze
bizarre tijden van
pandemisch leven
uit alle spinsels
heb jij met magie
de pluisters van het
duister verdreven
op zoek naar licht
ook op nabije
helderheden werd
het zicht ons op
mystieke wijze
plotseling ontnomen
waar ooit houvast de
weg naar hemel was
zijn geesten weggebleven
zij konden uiteindelijk
niet met corona leven
Jouw stilte
structuren en
waarheden orakelen
ongevraagd de wegen
voor vandaag naar de
doolhof van morgen
alleen jij mijn muze
bent standvastig gebleven
geen rots in de branding
maar vol enthousiasme
en vuur voor het leven
dat niet doorlopend
ontspoort maar weer
keurig op tijd rijdt
zoals het na eeuwen
ook na corona weer hoort
laat je lach weer eindeloos
spelen met de magie die
zovelen zien in je blik
jouw stilte vol mystieke
woorden zal ik altijd horen
Onze aura's
het lichten
van je ogen
kleurde met
een zacht
stemgeluid de
sfeer die wij
wilden horen
die uit
ons samenzijn
is geboren
door genetische
voorbereidingen van
vele geslachten en
generaties gedachten
in jou sprankelt
magie waarvan
wij op bijzondere
wijze ook de
exponenten zijn
omdat jouw energie
onze aura's versterken
Echoot tijd
je lach waait
keuzes weg
die al dan niet
terecht op
je pad zijn
gekomen met
je mee lopen
en dromen
ze vangen met
beelden je ogen
showen werkelijkheid
zonder te worden
bedrogen maar in
de verte echoot
tijd het lied van
voorzichtigheid
nog zijn de
woorden niet
te verstaan maar
tonen geven al
spanningen aan die
in naderbij komen
zullen gaan strijden
met dromen
nog geeft jouw
lach de verbinding
aan van alles wat
kan en mag binnen
redelijke grenzen
met als middelpunt
aandacht voor leven
en welzijn van mensen
Als bikkel
ik heb de was
waarin ik in
jouw handen
gesmolten ben
er nooit meer af
kunnen wassen
zij plakte niet maar
bleef ons verrassen
je handen
kenden mijn huid
als geen ander
vingers heelden
cellen en vaten
waarbij schade
door het leven
werd opgeheven
nooit ben ik
zo zacht geweest
als bikkel kon ik
genadeloos stuiten
een gevaar voor
ramen en autoruiten
die anoniem spiegelden
als vat zonder duigen
pas toen ik
jou zag braken
de rotsen schreef
mijn hand voor
het eerst liefde
in het schelpenzand
daar ben ik gesmolten
op het hete strand
Fragmentarische liefde
jij bent geen
fantoom in een
uiteenspattende droom
van fragmentarische liefde
jij had strelen en
struwelen als
hogere kunst in het
assortiment adoreren
jij zalfde preventief
beurse en kapotte
plekken die de
levensspiegel liet zien
sloeg bruggen van
liefde als afgronden
niet begaanbaar waren
in heilzame ontmoetingen
voelde intuïtief dat
duistere nachten onrust en
gevaar brachten door niet
nader te noemen machten
terwijl de breuklijnen
van het leven langzaam
heelden opende nacht
zijn hellebeelden
waar ik van het
hellend vlak gleed mijn
rug openreet voordat ik
jouw astrale arm greep
in jouw mentale kracht
vond ik de begeleiding
die mij vrijwaarde van het
gemankeerde leven op de dag
Algoritme
we hebben
de vingers gekruist
elkaar in de ogen
gekeken zijn daar
gebleven zonder
afscheid te nemen
ik heb jouw
energieën gevoeld
in een aura van liefde
de hemels bewoeld
in een respectvol
eindeloos genieten
wij zijn niet
voor elkaar geschapen
in samen slapen
kunnen wij als rolmodel
er iets heel fantastisch
van proberen te maken
juist daarom
intrigeer jij mij
in hoge mate
want jouw intimiteit
is door geen enkel
algoritme na te maken
In strak staccato
het was of ik
het zwart bruine
rotsblok hoorde
spreken in het
aanwakkeren van
een ijskoude wind
er werd ons
geen uitzicht op
warmte gegeven
in het donker
ogende gat dat
als opening sprak
in strak
staccato geselde
wind het gesteente
waar de vegetatie
het liet afweten zonder
enige vorm van houvast
nog sluipen
restanten over de
bodem naar buiten
in de hoop dat licht
ook hun leven weer
enige glans zal geven
Nog gesloten deuren
ik hoorde
hoe haar aria
brak en in een
waterval muziek
naar beneden stortte
nog was
haar lied niet
teneinde omdat
tonen meanderden
tussen oevers van kunst
juist die weidsheid
en rust bleek het
juiste antwoord te zijn
op de apotheose die
opgebouwd was boven
daar in het ijle
waar nevels in
speelse composities
kierden uit nog gesloten
deuren van hemels
Handlijnkunde
ik heb in je hand en
pols lijnen zien lopen
van alle sterrenbeelden
in een niet te lezen
schrift zonder enige uitleg
in zachte rimpeling
volgen zij huid en
gewrichten ronden
en kruisen elkaar
op tal van manieren
het lijkt alsof de
schepper de
belangrijkste delen
van ons gezondheids
dossier te kijk heeft gezet
waar kleine wetenschappen
zich verwant voelen met
het menselijk bestaan zo is
het de handlijnkunde in de
loop der jaren ook vergaan
te midden van alchemie
en andere vaag duistere
disciplines heeft deze
beroepsgroep een goede
boterham kunnen verdienen
Steelse vogels
ze schaduwden mij
als donkere vlek
een paar steelse
vogels nog maar
net vrij van hun nest
geen driftig
en schichtig op
en neer gevlieg
maar eindelijk een
weer volwassen wiek
ik zag heerlijk
alerte koppies
oogjes gefocust
op een tweede huis
de bruidsluier als thuis
nog is er vaag een
empty nest syndroom
activiteiten zijn vaak niet
beter te duiden dan ergens
klokken horen luiden
zij heeft de toekomst
ingezet met wat zachts
voor bed en nest en hij
doet braaf constructiewerk
tot haar paal en perk
De verre abdij
ik hoorde
het klokje van
de verre abdij
zag muren in
warmte trillen
tegen het silhouet
van de toren nabij
goud golfde
koren onder
een warme wind
eindeloze zomers
zijn hier geboren
waar koeien vloeiend
hun rust herkauwen
het vogel concert
nadert zijn einde
monniken gaan
in stiltegebed
hun brevier kent de
regels gesprekken
worden stilgelegd
Verloren bestaan
heb weer
eens lekker
achterom
gekeken en ben
niet afgegleden
maar het niveau
waar ik toen
op stond
daarvoor
heb ik teveel
geleden in
de tijden dat
het goud in de
morgenstond
voor een nieuwe
dag uitbundig blonk
door afzien
en wegkijken
het nooit meer
willen horen bij
al die gedrogeerde
lijken zonder sprankjes
eigen wil in de kill
je zelf mentaliteit
nog bloedden
herinneringen
aan stukjes leven
in nevels van
verloren bestaan
in denken dat dit
de wereld was
is het fout gegaan
Afscheid in pijn
ik zag je op strand
gebruinde voeten
in slippers
je droomwinkeltje
onder de parasol
van riet waardoor
het lied ritselde
van winds warmte
in een brandende zon
jij verkocht niet
maar samen met
de klant een koude
sangria in de hand
verkenden jullie het
spirituele verband
van blauwgroen
gekleurde golfjes op
het mediterrane zand
je ogen namen mij
mee naar de enige
wand behangen met
tal van snuisterijen
waarvan jij de lading
al draaiend en kerend
doorgaf met een lach
je andere hand
aardde stevig de mijne
wij hebben geen
prijs afgemaakt
zijn blijven zitten
tot het donkerode in
snelheid ondergaat
en werkelijkheid de
kleine kou meteen
verspreidt van
afscheid in pijn
Hemel in blauw
je schoof
het water naar
de kant met een
verbeten trekje
op de mond en
een koude hand
zand was er
in overvloed
ook de golfjes
rolden aan en af
het dijkje hield
zich verder goed
in het kleine
gevecht leek de
uitkomst beslist
ons werken op
strand miste
de ervaren hand
nog reikte ons
bouwsel naar de
hemel in blauw
met rondom het
kolkende water in
nog winterse kou
Kleine boeketjes
ik heb te vaak met
lucht geschreven
in de kleuren
van het leven
woorden wilden
wel botten en al
snel kwamen de
mooiste knoppen
zij ruizelden
in zachte wind
bloemen die je
nooit ergens vindt
ik mocht ze aan je
geven om te weten
hoe kleine boeketjes
schoonheid beleefden
jij verfriste het groen
vernevelde intimiteit
om zo de leefbaarheid
langer te garanderen
juist daar waar
mijn tuinieren
jou intens plezierde
vond liefde zijn paradijs
Vacuüm klappers
de motor
scheurde geluid
in de lucht
die dichtsloeg
met een serie
vacuüm klappers
de blinde helm
het patserpak
met stoere laarzen
pasten niet bij de
frêle gestalte met
bedeesde lach
hij heeft
de motor maar
laten staan
is via de achterdeur
in alle stilte
weggegaan
aandacht en
bewondering zijn niet
zijn deel geworden
was gestopt bij de
verkeerde groep hun
rollators stonden op de stoep
In chaos geordend
zij was alchemist
kende het boek
wist de namen
van de meeste
stoffen zo uit het
onzichtbare te halen
van base tot loog
en alle metalen
tijd etaleerde
pipet en petrischaal
in het donkere lab
waar licht valse info gaf
de stoffige
receptuur voor
een veelheid
van elixers bedekte
een hele boekenwand
in chaos geordend
zacht klonk
borrelende muziek
uit vele kolven
waarbij groen
in mistige spiralen
de blauwe volgden
de steen der wijze
was in de maak
met covid was raak
geschoten en zij kon
ons vele vaccins beloven
Sneller dan licht
lief lachten
de demonen terug
ze spiegelde vaak
en als zij vervelend
werden toonde
zij hen de rug
zij was gewend de
stemmingsbeelden
te bekijken voordat
een meerderheid van
vormen op herkenning
begonnen te lijken
dan zweemde rest
heel traagjes
naar normaal
was aanspreekbaar
waren reacties
volkomen legaal
een leven lang
was zij gedislokeerd
ervaarde alles op
een eiland en dacht
dat anderen in dezelfde
streaming leefden
in de rij
deskundigen
sprak niemand
meer dezelfde taal
een bevrijdende diagnose
is nooit achterhaald
pogingen om de
spiegel sneller te
maken hebben zij
helaas moeten staken
voor sneller dan licht
is ook tijd nooit gezwicht
Mijn draaiboek
ik was blij
met mijn gezicht
het was een
warm en blij licht
als ik in de
spiegel keek
ogen die
sprankelden
en een lach
die schoonheid
in samengaan
verankerde
toch ging het
dramatisch
mis in een niet
van tevoren
aangekondigd
ogenblik
mijn draaiboek
miste wat luttele
seconden voordat
ik mij had hervonden
na een kleine
fysieke test
de voorhoofdsbuil
en het nog niet
goed te traceren
blauw maakte zijn
opwachting in een
ongekend snel gauw
mijn aangezicht
is geschonden
maar het corona
mondkapje heeft het
bijna onzichtbaar
keurig verbonden