Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Stukjes werkelijkheid
het was geen luchtkasteel
daarvoor waren wij er
met te veel
in samen
stukjes werkelijkheid vervlechten
begrepen wij elkaar
maakten tastbaar
waarom wij anders
vol emoties zouden vechten
het breken hebben wij
gelukkig achter ons gelaten
gezond verstand verlengt de dagen
waarin wij toch
met onze schamele zaken
af en toe de hemel willen raken
Met magie te laden
vaak mis je een slag
de laatste penseelstreek
het akkoord dat nooit was
om je werk
met magie te laden
het te bezielen tot kunst
in onderscheiding
door de flits van schoonheid
met ultiem contrasteren van kleur
zij tonen de meerwaarde
door het intense gevoel mee te geven
dat danst op de rand van hemel en leven
Verweesd
verweesd
verdwalen kale taken
in de ijle lucht
het feest
van lommerrijke lange dagen
is al geweest
langzaam
stromen sappen
door de winterklare bast
die wacht en rust
in regen sneeuw en kou trotseren
tot het tij alles zal keren
Het laatste stukje
ik weet dat het
zomaar uit de bomen valt
in allemaal losse delen
het kan me
ook niet schelen
ik puzzel ze wel tot gedicht
maar een gezicht
zonder ogen
of liefde zonder pijn
een misdaad
los van mededogen
kan onmogelijk het plaatje zijn
want het laatste stukje
dat de puzzel completeert
wordt altijd door de lezer geoffreerd
Pure dwang
ik ben het zat
om te zien hoe leven
wordt afgevlakt en ingepakt
door codes van de media
het is geen sturen meer
maar pure dwang
de hoeveelheid apps
en hypes maken mij bang
nog kan ik kiezen
maar dat duurt niet lang
het is een moeten met
sociale uitsluiting als boete
ik wil weer terug
op mijn rug in de wei
tussen hommels en bloemen
rust om te zoenen
mijmerend kijken
naar het echt strakke blauw
zonder vliegtuigstrepen
om de tijd voor even te vergeten
Kleine details
ik heb de gordijnen
open gedaan
het raam haalt
de wereld naar binnen
caleidoscopisch
ontrollen zich
flitsen van het
panoramisch gebeuren
nog kan ik
ze sluiten
maar buiten barst
van emoties en kleuren
kleine details
weven samenhang
tussen de beelden
van het leven vandaag
ik open het raam
verlang naar delen
van lach en een traan
in het bestaan van zovelen
Misschien wel of ook niet
misschien wel of ook niet
wie ik ben
is zeker niet altijd te vinden
in wat ik schrijf
wat ik schrijf kan ik best
beleefd hebben
of ook niet
ik kruip even graag in de
huid van een man
als in die van een vrouw
of een kind
als iemand van het toneel
het gaat toch om gevoelens
die ik losmaak
dat is ten minste vaak mijn
streven
of ook niet
het is maar hoe u mijn woorden
wilt lezen. hoe ik sta in het
leven deel ik soms met u
en soms ook niet.
Een eigen lauwerkrans
ik wilde bladeren
van de bomen plukken
voor een eigen lauwerkrans
zij vielen als
vanzelf in mijn hand
een godsgeschenk
maar kleurden
in opstandigheid
tegen mijn witte huid
ik had niet
de serene blik
van uitverkoren mensen
mijn armen waren
ongeschikt voor het geven
van genade en geschenken
dacht een profeet te zijn
maar weet in eigen land
brengt die verering enkel pijn
De kleine scenes
heb de laatste stukjes gelegd
de puzzel van mijn leven
zijn uiteindelijke vorm gegeven
maar alles voelt emotieloos
heb nooit de goede kleur
kunnen bekennen in wennen aan
de kleine scenes gaan
daar smeult en vonkt de liefde nog
plaats en tijdloos zonder gêne
maar het vlakke
overheerst zwart wit
in een bestaan met grijs gezicht
Een wereld die was
stilte wordt voelbaar
als de verre geluiden
van een wereld die was
zijn verdwenen
ineens fluistert gras
spreken struiken
hun dialoog met de wind
hoor blaadjes zacht wuiven
in deze enclave van rust
is nog plaats voor het
kreunen van oude kastanjes
behangen met donkergroen loof
kom we gaan weg uit
de kakofonie van de wereld
terug naar het sprookje
van voelbare stilte en rust
Stilte blijft sacraal
de nacht
is nog zwart
als mijn ochtendpen
de eerste letters
schrijft op deze dag
de stilte
blijft sacraal
als ik wat lijnen
sprekend op
het blanco teken
wat zal
deze morgen geven
als zon de zegels
tussen de regels
transparanter maakt
tonen zij
het resultaat van
mijmering en dromen
of laten ze de dag
met zijn verrassing komen
Lijnen met vroeger
hoe wist je
van het kistje
met de liefste
dingen uit mijn leven
ik had het
weggeborgen
om ooit te bekijken
in tijden zonder zorgen
jij hebt al
flitsjes gezien van
zaken die mij raakten
herinneringen dieper maakten
wij zijn alles
rustig door gaan nemen
hebben edelstenen
weer nieuw licht gegeven
het kistje
is niet meer gesloten
de lijnen met vroeger
blijven voortaan open
De echte wereld
heb de plaatjes
en filmpjes gezien van
dieren die op mensen lijken
kleertjes aan
hun stemmen en lach
zelfs de kus en een traan
maar ik wil
ze zelf ontdekken
hun geur en eigen geluid
de warmte van vacht
kunnen raken en weten
waarom die ook plast
ik wil voelen en ruiken
bewegen en leven
in de echte wereld daarbuiten
Licht geworteld
de stam
is licht geworteld
in onthechten
buigzaamheid
van twijg en tak
is wat verzwakt
toch straal jij
met trotse kracht
weerbarstigheid
de balans is fragiel
in confrontatie voelt
jouw weerstand iel
buig maar en
kom langzaam op
ook zo bereik je ooit de top
Het water breekt
uit schijnbaar klare lucht
rolt wind ineens omlaag
maakt herfstig stemmingen
met donderklap en regenvlaag
de oogst nog warm
van lange zomerzon
verschrikt en schikt
zich beurzig op de grond
gelijkmatigheid
verliest in mist
de strijd van donker licht
in aanloop naar de wintertijd
nog warmt de zon
met zomersheet
terwijl in het open veld
de eerste vorst het water breekt
Kunst wordt gefileerd
in contrast
overtreft het licht
zichzelf in helderheid
weg zijn ruis
en zachte tonen
in vervloeien
hardheid kan ook
intrigerend boeien door
scherpte van details
kunst wordt gefileerd
door eigen waarheidsmix
gaan voor alles of soms niks
Het rijpen van stilte
het is geen cel
waarin jij mantra's prevelend
jezelf tracht vrij te pleiten
jouw buitenissigheid kent enkel
zelf gepermitteerde grenzen
door betutteling van het lot
geen brandhaarden
van energieën worden zichtbaar
als men jou de voeten wast
stigma's uit
een vroeger leven zijn al
bij de eerste kruisiging vergeven
pas in het rijpen van stilte
zullen de waarden van
lach en bolle buik gaan leven
Schoonheidsideaal
wij streven al
een leven lang naar
symmetrie als schoonheidsideaal
bewerken en her profileren
wat de natuur
ons meegegeven heeft
zien als resultaat
gelijkvormig zonder hart
twee helften bij elkaar gebracht
kies maar voor uniek
het ene oog is ook
het andere niet
de lach trekt links
op vrolijkheid en rechts
zit het venijn in chagrijn
laat je hart maar spreken
in ongelijkheid en gebreken
een gezicht om nooit meer te vergeten
Rouwt afscheid
waar stilte
ademt in de
laatste tekens leven
rouwt afscheid
in het alom
aanwezig zijn van pijn
er is geen strijd
maar een serene rust
van overgave
de hand
voelt warm in
bevestiging van samen
nog klonk je naam
in de herkenning
van zijn laatste blik
inkeer ademt stilte
heel zachtjes
sluit ook zijn gezicht
Vlammende verhalen
laat je geest eens dwalen
door vlammende verhalen
uit de open haard
het beuken blok
net achteloos gedropt
vertelt zijn laatste uur
reeds danst de rook
in smeulende herinneringen
opent vuur de eerste jaarringen
sist en knettert namen
in een knisperende vonk
strooit spetterend wat anekdotes rond
in het verzameld werk
van meer dan vijftig jaar staan
generaties lief en leed achter elkaar