Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Tranen
In de stilte van mijn dromen,
fluister ik heel zacht je naam...
Misschien kan je het horen,
als het vallen van een traan,
Die is zachtheid is verweven,
tot een parel van verdriet.
Waar de stilte is verdwenen
toen de traan mijn hart verliet
Parels uit het hart
doorbreekt mijn gefluister.
Laat de liefde van mijn tranen
mijn verdriet zijn,
In het duister...
Achter mijn glimlach.
wat er achter m'n glimlach zit, dat zie je niet.
maar het is slecht, pijn en doet veel verdriet.
ik probeer altijd maar sterk te zijn.
het lukt me ook, alleen het voelt niet fijn.
als ik even alleen ben, lukt het me niet meer.
huilen, pijn en verdriet, elke keer weer.
wat er achter m'n glimlach zit, dat zie je niet.
maar het is slecht, pijn en doet veel verdriet.
Dat verdriet ken ik
verdriet van binnen.
verdriet van buiten.
verdriet voor iemand die het niet verdient.
vedriet voor iemand die je pijn hebt gedaan.
verdriet om eigenlijk helemaal niks, maar toch heel veel.
dat verdriet ken ik ja.
Pijn en verdriet
Krasje, Krasje, Krasje,
Snel het schaartje terug in m'n tasje.
Het is veel bloed,
En toch geeft het me moed.
Het is weer ruzie,
En dan komt het schaartje weer boven.
Krasje, Krasje, Krasje,
Ik beland ooit wel in het ziekenhuis.
Levend begraven
Rennend door het leven
Voor iets op de vlucht
Maar mijn lichaam gaat 't opgeven
Daar ben ik me van bewust
Toch blijf ik maar rennen
Ver weg van het verdriet
Tranen niet te remmen
Maar niemand die het ziet
Uitgeput van het vechten
Leun ik tegen de rand van verliezen
Het gaat steeds slechter
En nu moet ik kiezen
Met roodbehuilde ogen
Ga ik de wereld tegemoet
Waarom werd er zo gelogen
Dit komt nooit meer goed
Jij maakte me volwassen
In 1 klap was mijn jeugd voorbij
Nu moet ik ermee leven
Dat is te zwaar voor mij
Ik blijf maar doordraven
En zet het masker op van vreugd
Maar ondertussen word ik levend begraven
Onder mijn afgenomen jeugd!
Tranen
tranen van geluk of toch van verdriet.
niemand die het ziet.
altijd maar je tranen verschuilen achter je lach.
totdat ik je in werkelijkheid zag.
verdriet is niet slecht, het doet alleen heel erg pijn.
en het is dan nog moeilijk om gelukkig te zijn.
Voor altijd is verleden tijd
Jij, mijn beste vriend
Voor altijd
Niemand die er tussen kon
Dat was een feit
Je wist alles van mij
Toch respecteerde je wie ik was
De ene ruzie na de ander
We vergaten alles
alles was opgelost
Tot jij over mij ging tweeten
En vergat wie ik was
Ik vocht voor jou
En toch was het over en voorbij
Die mooie tijd
Ik heb altijd stress in het leven
Ik heb altijd stress in het leven
Wereldberoemd in de Benelux als Dichter Presentator en Dj
Maar ik kan amper eten en drinken mijn zakken zijn leeg
Het enige is de aandacht wat over bleef
Zoveel fans, zoveel aandacht, zoveel luisteraars,
zoveel internet hits, zoveel mensen die mijn teksten lezen
Maar ik kan financieel amper leven
Ik heb altijd stress in het leven
Ze zien mij nog steeds als een beroepscrimineel
Ze dwingen mij weer om het verkeerde pad om te gaan
Als ze het willen kunnen ze het krijgen
Ik blijf niet langer zwijgen
Ik heb altijd stress in het leven
Ze moeten mij een keer gaan betalen
Want iedereen weet wie ik ben
Hoe het veranderde door 'zij'
Al jaren lag ik goed in de groep.
Af en toe wel eens ruzie, maar dat heeft iedereen wel.
In het eerste middelbaar was het ook weer fijn.
In het tweede ging het ook goed.
Toffe vriendinnen, we deden veel samen.
Maar plots zorgde 'zij' ervoor dat alles veranderde.
'Zij' was een zeer goede vriendin todat ze alles afpakte.
'Zij' maakte me kapot en zette de klas tegen me op.
Sindsien is er veel veranderd in mijn leven.
Tranen
Het regent.
Ik sta buiten.
Allerlei druppels.
Elk een deel van mijn leven.
Droevige tijden.
Zij dringen door tot mijn gedachten.
Kleine druppels.
Druipend over mijn wang.
Hagel.
Het steekt in mijn hart.
Eenzaamheid overvalt me.
In een leeg. Verlaten hart.
Laat de zon weer schijnen.
Laat mij niet langer lijden.
Ik wil vrij zijn.
Vrij voor de wereld!
Peace, love and smile
De prille zonnestralen schijnen door de bladeren van de boom.
Een grote boom, alleen op een uitgestrekt veld.
Tussen de stralen van de zon staat een meisje.
Vol van verdriet.
Kleine traantjes stromen over haar wangen en vallen op de grond.
Samen vormen ze een figuur.
Het figuur dat staat voor vele, warme dingen als liefde en vriendschap.
Dan weet ze wat ze moet doen.
Ze droogt haar tranen en loopt naar voren.
De zon komt half achter de wolken vandaan en schijnt op het meisje.
Het meisje klaart op en laat zich in het gras vallen.
In de lucht schrijft ze de volgende woorden op:
PEACE, LOVE, SMILE
Doorgaan
De klok tikt verder
Het leven gaat door
Laat het verleden achter je
En kijk naar de toekomst
Daar gaat alles goed
Alles wat er gebeurd is valt niet terug te draaien
Accepteer het en probeer er mee te leven
Blijf altijd aan de toekomst denken
Hoe moeilijk het verleden ook is
Teveel
Teveel pijn...
Teveel verdriet..
Te weinig liefde..
Niemand die het ziet..
Mijn Gezicht lacht..
Maar mijn hart huilt..
Ik wil schreeuwen..
Ik wil huilen..
Ik wil weg..
1 dag alleen zijn..
om mezelf te ontdenken..
1 dag om te denken..
hoe het verder moet gaan..
Ik vraag het maar ik krijg geen antwoord..
opzoek naar een antwoord
dat nooit zou komen..
Zielenpijn
Als je keer op keer zo teleurgesteld bent
En je alleen nog kan huilen in de nacht
Je zeker weet dat niemand je werkelijk kent
Je verstikt wordt door een onzichtbare kracht
Je rent en rent, je bent op de vlucht
Zoveel tranen, zoveel intense pijn
En je stopt met een diepe zucht
Je wilt niet langer lijdend zijn
Je vertrouwt niemand meer
Praat alleen nog met de altijd grijnzende maan
Want mensen doen je zeer
En daar wil je ver vandaan
Soms praat ik met de maan
Dan spelen we een spel
Wie het langst kan lachen
Maar hij wint het wel
Want mijn lach gaat over in tranen
Ze zijn zo rood als wijn
Die zich langs mijn hart heen banen
En dan verga ik van de pijn
Lichamelijke pijn, daar zijn pilletjes voor
Maar dat intense, daar diep van binnen
En je moet je voortslepen, door en door
Maar wat moet je dan beginnen?
Tot ik weet hoe ik verder kan gaan
Tot mensen weer te vertrouwen zijn
Blijf ik praten, lachen en huilen met de maan
Het zelf uitvechten met de pijn
Soms is de nacht je grootste vijand
Maar vaker je allergrootste vriend
Die laat je jezelf zijn, laat je in je waarde
Die laat je zijn wat je verdient
Spiegelbeeld
Wanneer het leven je steeds zeer doet
De muur die je zorgvuldig hebt opgebouwd
Wordt afgebroken, totdat je bloedt
En je niemand meer vertrouwt
Keer op keer word je teleurgesteld
In de mensen waarvan je dacht
Dat ze op je waren gesteld
Waardoor je binnenin wordt afgeslacht
Als je hart begint te kreunen
Je het allemaal niet meer weet
Je nergens meer op kan steunen
Je alles, ja alles, vergeet
Wanneer je huilt tot je tranen op zijn
Tot in het diepst van de inktzwarte nacht
Voel je alles in je lijf, het doet zo'n pijn
En vraag je je af of je ooit weer lacht
Je durft niemand meer te vertrouwen
Denkt, ik doe het allemaal wel alleen
Je muur kan je niet alleen heropbouwen
Je zit vast, kan nergens heen
Ik zie een inwit gezicht, met donkere droeve ogen
En toch geen idee waar ik op lijk,
Te vaak bezeerd, vol van zielenpijn, gebukt en gebogen
Wanneer ik in de spiegel kijk.
Verdrietig
je hebt veel pijn,
omdat je bij je kleine meissie wil zijn
ik kan me niet voorstellen hoeveel pijn het doet
maar het idee doet me niet goed
de buitenkant straalt verdriet
het een plekje geven kun je niet
ooit schijnt de zon voor jou ook weer
ookal doet het nu zo'n zeer
maar er zal een dag komen
waar je altijd van heb zitten dromen
dan sluit je haar weer in je armen
om haar met je vadergevoelens te verwarmen
Waar is de oude ik?
Ik ben mezelf verloren
Tijden en tijden geleden
Telkens wanneer ik probeer sterk te zijn
Kijk ik weer terug in het verleden
Ik heb mezelf verloren
Al bijna 3 jaar..
Wist ik nou maar
Hoe ik mezelf weer vinden kon
Ik ben mezelf kwijt geraakt
Waar is de oude ik?
De gene die altijd lachte en druk was..
Die gene, ben ik voor altijd kwijt geraakt
Ik kan nu enkel lachen
Met veel tranen in m'n ogen
Van de pijn en vermoeidheid
om sterk te zijn
Hoeveel pijn kan je aan..
Hoeveel pijn kan je hart verdragen,
hoeveel ellende kan je doorstaan,
hoeveel rampen, tegenslagen,
hoeveel zware klappen kan je aan.
hoeveel leed kan kan je alleen verdragen,
hoe dapper moet je kunnen zijn,
om geen mens te laten merken,
dat je hart brak van de pijn.
hoeveel dromen moet je laten varen,
hoe sterk moet je op je benen staan,
om je zelfvertrouwen te bewaren,
en je niet totaal te laten gaan.
hoeveel tranen moet je laten vloeien,
voor de allerdiepste wond die heelt,
en de liefde nog een keer kan bloeien,
in een hart dat veel geleden heeft.
Ik wil geen ruzie met jou
met jou wil ik geen ruzie
jou wil ik niet kwijt
voor al de dingen die ik deed
weet dat het me spijt
dit gevoel dat ik nu heb
is helemaal niet fijn
niet prettig om hier,
zonder jou te zijn
waarom zei ik die dingen
waarom moest het zo zijn
dat is wat ik me nu afvraag
het doet me zo'n pijn
ik wil dat het weer is
zoals het eerst was
en dat ik je zo mis
ook al kende ik je pas
Schrijven met mijn tranen
Kon ik maar met mijn tranen schrijven,
Dan zou er al wel ontzettend veel papier vol staan,
Zo even alles van me afschrijven,
De tranen blijven komen, maar ik kan het aan,
Waren mijn tranen maar van inkt,
Zo kan ik al mijn verdriet echt laten lezen,
Zoveel tranen, zoveel verdriet,
Maar ik laat ze gaan over mijn wangen,
Ze vallen op het lege papier,
Ik schrijf zinnen maar je ziet ze niet,
Het lege papier dat mijn tranen maar blijft opvangen,
Mijn vele tranen hebben helaas geen kleur,
Ik blijf maar kijken naar de leegte op mijn papier,
De tranen zijn gestopt,
ik sluit mijn deur,
Het stopt hier,
Maar mijn papier,
Het blijft altijd toch maar leeg,