Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Kampvuurrood
zacht
verdwaalde
het laatste
kampvuurrood
nog klonk
de droge tik
van een tak
wolkte
vettig geel licht
opkleurend
naar de wind
het had gesmaakt
was eerst verdiend
in een honger krijgend
gevoel door de
exotische specerijen
in het natuurlijk garen
nam ieder zijn deel
elkaar bedankend
voor net iets teveel
het oogstfeest
dat later de vaten
deelt heeft een warme
saamhorigheid gegeven
voor deze
leefgemeenschap
op de randje van het
moeilijke woestijnleven
Geurde bloed
ik ranselde
de stam
schudde de
takken
van de olijf
tot de pijn
bloederig
rood striemde
langs mijn handen
waar ook
vorige jaren
zand kleurde
geurde bloed
in netten die
vingen waar
vrouwen zongen
bij de oogst
voordrongen
het was geen
wedijver om meer
die uit de ogen
bliksemde
maar wel het
diepgewortelde
gevoel van samen
vol intens warme
verbondenheid
De opstanding
ik heb je
voorzichtig
afgestoft
het dof
openbaarde
als eerste
een stukje lach
alsof ik nu
pas echt
de hemel zag
zacht en warm
begon schoonheid
te stralen
in het raken
van je ziel
nooit was
ons contact
zo intens geweest
een feest dat over
zeven hemelen
verspreid de
opstanding laat zien
naar een totaal
nieuwe aarde en
mensheid misschien
Vleugels respreid
ik heb
mijn vleugels
gespreid
kijkend
langs de
randen zie
ik hoe jij
laverend
langs mij glijdt
jij profiterend
van de lucht
die door mijn
vleugelslag
een stuwend
en liftend
vermogen krijgt
in thermisch
samengaan
in het
parenspel
lijken de
musische tonen
door congruente
bewegingen in
de glijvlucht
hen closeharmonisch
te begeleiden
Papieren vonnissen
voorzichtig
rollen zij
door het stof met
onherkenbaar
gemaakte
gezichten
nog zijn de
ogen droog in
de grimas van
verleden tijd
alsof zij dit al
jaren wisten
waar berouw en
spijt nog altijd
geen handen
wensen te geven
dromen papieren
vonnissen
alles bepalend
zwart afgelakt
verwoestend in
dreigend gaan
dwars door hun leven
en namaakbestaan
Een topper
mijn blik
was altijd
voorbij de
horizon
mijn hele
leven heb ik
naar je
uitgekeken
tot heden
ben ik jou
nog niet
tegengekomen
jij staat in mijn
hart getekend
een topper mis je
niet zomaar even
Golfjes wit
stralend
kwam
het vuurwerk
van de zomer de
kinderen tegemoet
hun ogen
spiegelden
de kleuren
die zij al eens
hadden ontmoet
een lieve verre
herinnering met
de onbekende
koude en grote
blauwe zee
in golfjes wit
die maakten dat
het strand draaide
je kon het aaien
zonder gezicht
zij hebben
geluiden van het
slissende water
verzameld het gloeien
kwam pas veel later
De triangel
een melodie
danste plezier
in het orkest
waar koper
nog steeds de
boventoon voerde
en gezette
blazers steevast
twee stoelen
nodig hadden om
hun partijtje te
kunnen aanschuiven
niemand kende
de componist
en waar de tonen
vandaan kwamen
heeft niemand
hen ooit gemist
er was geen muziek
voor geschreven het
geheim plezier kwam
pas tot leven als de
dirigent de triangel
een tik had gegeven
Het woestijnig leven
nog masseren
tonen de onrust
van het ongewone
in het elkaar
aankijken
liet nog
niemand echte
aversie blijken
de ijzeren kam
schraapte alle
klitten van
decennialang
eruit ten koste
van een uiterst
gevoelige huid in
dit woestijnig leven
hitte en klimaat
hadden verzorging
vergeten dus
opgelucht keek
men elkaar aan
en lieten bedachtzaam
handen door de
schone haren gaan
Hun zomer blues
warm
stippelden
de eerste
zonnestralen
hun zomer blues
op een manier
die kinderen
al deden kraaien
naar zon en strand
het nu al
draaien
met de kleine
blote voetjes
in het zand gaf
al de zachte ruis
van wit vallend
water als
voetenkuis
waar warmte
zich al laat vertalen
in het rood van
gezichten
zal het ijsje
van het karretje
verderop meer
dan uitstekend
gaan smaken
Hoeks zonlicht
zij gleed door
de vluchtige
spleet die haar
met hoeks
zonlicht
eerbiedig
omfloerste
naderde
in voorzichtig
ontsluiten dat
drempelloos
doorgang gaf
van binnen
naar buiten
zij behingen haar
met stukjes
zeldzame aarde
die nog iets
van het fossiele
tijdperk in herinnering
naar boven haalden
Moment suprême
weer wolkte
schichtig licht
deed randen
subtiel verkleuren
er was nooit een
moment suprême
in de elektrische dans
van deze kinder
partijen en spelen
ook daar gaat
het altijd om de kleine
maar ozo belangrijke
nuances zoals de zon
in een schoolflikkering
of de knipoog in
lieve verstandhouding
met een lach de
welkom en afscheid dagen
in uitbundig zwaaien
waar licht speelde was
weerlicht zijn kameraad
zoals ook magie zijn
spanning partner
kende op aard
de hoge bomen voor
transformator speelden
als feeën en heksen
zich verveelden boslichten
boven vijvers zweefden daar
mystieke woorden weefden
Vergeten gedachten
ik streek zacht
langs je wang waar
vergeten gedachten
nog warm kleurden
van lang geleden
toen kleine blosjes
uit het niets met
onverwachte
felheid je
huid tekenden
je leek beduusd
door het ongewild
gebeuren keek
verlegen maar
je lach hield de
veranderingen
toch niet tegen
een charmante
knuffel en een draai
met lieve zwaai
de jaren hebben
die heerlijke
jeugdige reacties
doen bedaren maar
in ieder geluid
vinden de kleine
emoties nog altijd
in vergeten gedachten
een stil verlegen
eigen huis
Het witte
op de vouw
van zwart kierde
licht in
vlakke velden
speelde pluis
als wervelende
helden in warm
stijgende lucht
zij zwermden
geen grandioze vlucht
alleen de eenling
danste wit terug
Mijn eerste woorden
ik heb jou altijd
mijn eerste
woorden gestuurd
uit de zomer
van mijn hart
verpakt in de
mooiste lentekleuren
zongen zij al
voorjaar toen de
laatste sneeuw nog
niet gesmolten was
wij die altijd
samen spelden
in diepgang ons
gedicht opstelden
om zo de warme
empathie te leren
van samen leven in
proberen onze
liefde op wit papier
te kalligraferen hier
Herstel
in rusten
zonder
tussenpassen
streel ik
zacht de kleine
stukjes dood
die niet meer
willen helen
in het raken
ben ik vergeten
hen weer levend
te maken
te bezielen
met de extra
hartenklop
herstel
Toen ik beter keek
zag de flits
van een arm in
fantomische mist
nog wist ik
een hand te
pakken maar ik
hoorde al broze
botten knappen
zag schrik en pijn
een val zou vol
fracturen zijn
er waren geen
handen wel de
open palmen
om hulp zonder
persoonlijke
signatuur er was
geen kiezen alleen
hulp bieden
in dit tijdloze
moment was ik
mezelf even kwijt
in een greep zonder
houden van
waarvan de warmte
was gefaket in een
spiegel waar
kilte sneller steeg
toen ik beter keek
ik voelde pijn en
eenzaamheid in
haar greep met
warme resten
Ferment geuren
ook zij
schreef in
de lucht met het
gemankeerde
schrift de vlucht
van de witte vlinder
met zwarte stip
landde en
fladderde weer
op van de voor hen
bestemde kleuren
in de blauwdruk
van het eb en vloed
der ferment geuren
in golven gedragen
door de wind
verdween zij in
het wit dat blauw
bewolkte alleen
de zwarte stip
was nog te volgen
Naar waarheid
alleen de vlam
van het kaarsje
leek sneller te
trillen bij het
manifest worden
van een uiterst
pittige totaal
onverwachte
donderslag
natuurlijk deden
geluidsgolven
iets met de lucht
zij geurde anders
wat chemisch
na een stevige bui
door ionisatie
van zuurstof met
krakende bliksem
toch bleek schrik
voor donderbuien
meer uit overgeleverde
verhalen te komen
waarbij horrorachtige
variaties uit decennia
lang geleden naar
waarheid verteld
werden in lokaal dialect
Onze blijdschap
ik heb
van jou de
lach geleerd
waarmee ik
expressie geef
aan blijdschap
van binnen uit
ik zie je
vingers gaan
op zoektocht
naar warmte
en liefde in onze
gezamenlijke
lichaamstaal
zij bespelen
kleurend
de ruimte
delen beweging
in elkaar raken
tot wij onverwacht
blijven haken in
een lach waar de
wereld van zal houden
omdat zij gezicht zal
geven aan een nieuw
stukje vertrouwen
dat wij samen verder
uit zullen bouwen