Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Schreeuwen hun vergeten
steeds schroeit slecht nieuws
langs kwetsbare plekken
ik heb niets om ze af te dekken
mijn stenen schreeuwen
hun vergeten uit in
de woestijn van mijn leven
ik heb ze achter gelaten
omdat ik hun zwaarte
niet meer kon dragen
want de meute jaagt
de schaduwen na
van verblekende sterren
ik ben de eenling zonder taal
die stilte spreekt en hen
halsstarrig niet wil volgen
naar een wereld vol met
hypes en trends voor velen
ik kan niet leven in hun luchtkastelen
De zigzagpijn
het is pijn
die zigzagt
door mijn zijn
kleur verlept
geur verwaait en
levenslijnen dieper etst
die rafelt aan geluk
vertrouwen breekt en
sprankjes hoop weg veegt
steeds sneller gaat de stroom
langs oevers en dijken
die alsmaar hoger lijken
een boze droom die
kant noch wallen raakt
mij buiten zinnen maakt
tot medicatie
de psychose stopt
mij van de zigzagpijn verlost
Maar in detail
ik heb je geschilderd
maar ben nog niet klaar
je ogen zijn dof
vreemd plukkig je haar
in grote lijnen wil jij
wel herkenbaar verschijnen
maar in detail blijk
je steeds te verdwijnen
het is een en al weerbarst
om jezelf te laten zien
juist in de kleinste dingen
vervaagt steeds je ziel
maar als de zon
jouw ogen beschijnt
leven zij op knikken ja
spiegelen wij lachend ineen
Woekerend kruid
wij hebben ons
de wereld toegeëigend
zonder enig concept
er bomen struiken
en planten naar eigen
vorm en smaak neergezet
met monoculturen en
misoogst als resultaat
is de natuur kapot gemaakt
wij dachten hoogmoedig
als god schepper te zijn
maar leven parasiterend
als woekerend kruid
in een totaal misvormde
variant van het aards paradijs
De angel
het is geen feest
om alles uit te pluizen
het willen weten waar
goed en kwaad echt huizen
als anderen lachen
in het snel vergeten
is er bij mij de angel
die prikt in het geweten
zorgenloosheid
heb ik nooit gekend
me volledig overgeven
is ook niet voor mij bestemd
toch ben ik gelukkig
met jouw heerlijke gezicht
jouw pak met veren en mijn
baksteen zijn precies in evenwicht
De stilte van het doek
ik zag
je voeten in het gras
handen vol met bloemen
je lichaam raakte
aan de wolken
een hemel in je lach
ik wilde snel beginnen
met dit moment op linnen
schetste vage lijnen
maar jouw ziel
leek weg te kwijnen
in de stilte van het doek
jij reikte mij de hand
zette verf en ezel aan de kant
om de echte lente te genieten
Het prikkeldraad streelt
ik wist de wereld van glas
breekbaar tot de laatste scherf
heb me verwond aan het scherp
dat ook voor mij onbuigzaam was
verblind door glamour en glitter
dacht ik het bestaan transparant
zonder mededogen schoof gebrek
aan succes mij terug naar de kant
waar jouw helpende hand
het prikkeldraad streelt
een nieuw leven opent en
mijn wanhoop langzaam heelt
in jouw geopende armen
is verwelkomen warmen
een eindelijk thuiskomen in
de echte wereld van bomen en gras
De kleinste details
ik zag ze
in je ogen ontwaken
de herinneringen
die jouw leven maakten
scenes en fragmenten
in wisselend gevoel
die het gebeuren in
tijd en omgeving kleuren
iedere keer weer
het vertellen en weten
om ook de kleinste
details niet te vergeten
zwart is de schaduw
scherp het contrast
waarmee jij hun impact op
jouw leven hebt neergeschreven
Een stralend overleven
jij hebt het magische bos
ontsloten met een wenk en
het schikken van je gouden lok
boven gevoelige ogen
jij danst en ik loop
op de mysterieuze muziek
van het eeuwenoude woud
waarin tijd zich samenvouwt
jij laat mij de bronnen zien
van jarenlang verdriet en pijn
omdat herinneringen aan jouw
trauma's nog niet verwerkt zijn
toch zwier je met je godenhaar
is je lach een stralend overleven
waar anderen terneergeslagen zijn
heb jij de emoties van je afgeschreven
Het klatergoud lacht
pluche en macht
hebben een onweerstaanbare
aantrekkingskracht op lieden
die mensen willen leiden
verzamel wat stemmen
en het klatergoud lacht
breng ze de boodschap
van praal en veel pracht
een megalomaan project
wordt direct gestart
maar er zit overal smeergeld
geen rad draait ooit apart
er is geven en nemen
alleen in algemeen belang
want als de kassa rinkelt trekken
de heren het kortste eind weer lang
Het bruinverbrande bloot
ik zag je in het avondrood
na een dag vol zee en zon
je oogde lief het bruinverbrande bloot
dat contrasteerde met het
fraai oplichtend blond waarin ik
sporen van de golven vond
je kus was koel en zilt
het waterzout vroeg dorsten
lessend om nog meer
je hand speelde met zand
jij blikte met helder blauwe ogen
het genieten van een dagje strand
wij zijn samen weggegaan
op de hoogste duin keken wij om
naar de verdronken zon en rode maan
Open kaart
je handen
speelden met geheimen
die ik in je ogen las
hun aanzet
stond in de lijnen
die het leven jou ooit gaf
een open kaart
is nooit gespeeld omdat
het bestaan geen fout vergeet
wij zijn gaan lopen
hebben het verleden opgebroken
en de obstakels geslecht
een nieuwe weg
met strakke contouren
is door ons aangelegd
in het perspectief van
openheid en liefde hebben wij
onze toekomst neergezet
De laatste trein
ik zoek beschutting
tegen de tocht
bij kale muren
de muziek is oud
sterft in klanken
tussen roestige spanten
neon brandt koud
in dit oord waar mijn
reis ruw is verstoord
wacht gelaten op
de laatste trein die
er al lang had moeten zijn
weet dat die nog gaat komen
met wagons uit mijn dromen
ik heb hem al eerder gezien
stellen met geboorte en jeugd
rijtuigen met beslagen ramen
de kussen en afscheid in tranen
ik hoor en voel al
de lucht dikker worden bij
zijn nadering van het station
maar in lichte flitsen
van ogen en gezichten razen
wagons in volle vaart voorbij
laten mij alleen
gestrand op een donker perron
zonder trein op weg naar de zon
Overal draadjes
ik zie dat
mijn bolletje wol
zich steeds sneller ontrolt
overal draadjes
die rafelen en pluizen
in een chaos structuur
los van het uur
en leven dat al
geregen moet zijn
in verbazing en pijn
maak ik haast om
de eindjes te knopen
de draad weer
op te rapen en het
patroon te vervolmaken
Het podium der stilte
ik ben een der spelers
op het grote wereldtoneel
kijk naar mijn buren
ook zij spelen mee
ieder draagt bloemen
gerangschikt naar smaak
we delen lachen en groeien
in woordloze samenspraak
het voelt als eigen
in een decor zonder end
we raken en begrijpen
omdat ieder elkaar kent
in een massa zonder geluid
spreekt op het podium der stilte
het nieuwe leven zijn eerste
woorden in lichaamstaal uit
Haar blauwe gasten
jij raakt de bloem
die zich in vorm en kleur
geurend aan jou overgeeft
koestert haar
met warmte en liefde
terwijl zij wiegend bloeit
een samenspel
zonder afhankelijkheid
in woordloos groeien
jij weet het koren
zonder uitgesproken woorden
tot grote hoogte te bewegen
brengt zelfs
haar blauwe gasten
in het geel tot hemels leven
jij bent volwassen en
nog heerlijk kind in het
sprookje van bloemen zon en wind
De hoogste toon
het glas
zong transparant
in verfijnd kristallijn
pas bij de
hoogste toon
kwam plots de barst
leek vertraagd
te breken uit de spanning
van het vormgeven
de dissonanten
deden pijn
in flonkerend vallen
het duurde lang
voordat scherven hun
rustplaats konden vinden
het laatste
breekbaar nootje
nog kristal kon zingen
Beleven van het zijn
het landschap
is niet meer alleen
ik voel het weer langs
bast en takken strijken
hoor het koren rijpen
in het zengen van de zon
ik loop niet
want de paden voeren me
langs bos en heidegrond
waar ruizelen en ritselen
alles vertellen over groei en bloei
van verleden in heden tot nu
er is geen scheiding maar
slechts eenheid in gebeuren
een beleven van het zijn
zoals het was en ooit zal worden
ik ben de schepping en ook god van
het totale leven dat ons is gegeven
De klok geluid
ik heb
de klok geluid
zag ogen hoopvol
kijken naar boven
maar met
jullie handenwringen
kon ik verder
niks beginnen
doe dus
met allen tegelijk
eindelijk die
eerste stap vooruit
Onze ogen
wij laten het schaamteloze
niet meer gebeuren
onze ogen zullen daders dwingen
terug te keren op hun schreden
de norm en waarden te herpakken
omdat er geen vluchtwegen zijn
een massale moord
zou het einde kunnen zijn
maar beter dan geknecht te worden
door het duivels plan dat van
de mens weer lijfeigene maakt
en lak heeft aan vrijheid en respect
wij zullen lopen en
samen informatie delen
over hoe wij de wereld kunnen
laten helen van haar erf last
zonder gemanipuleer en geweld
door onze ogen worden zij gewogen
voor miljoenen op het binnenhof
zullen de bestuurders buigen
complotten en vriendjespolitiek
gaan op de schop zonder geweld
geld en macht niet bij een kleine groep
die dwingend oplegt wat een ander doet
geen brood en spelen meer
zoals weleer in decadentie
de ceo's ster en voetballer krijgen
hun salaris en geen bonussen dit keer
geen miljoenen voor een schilderij terwijl
de zorg met mondjesmaat heel blij moet zijn
wij zijn dan aan zet en ongewenst
gedrag wordt op tv en media snel rechtgezet
sociale cohesie zal de mantelzorg worden
die ieder nodig heeft om niet te derangeren
onze ogen zullen een nieuw elan afdwingen
zij doen pijn in voortaan massaal aanwezig zijn