Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Verterend hellevuur
je vingers
streelden liefdevol
de beduimelde
hoeken van de
veelgelezen
bladzijden recht
in de oudste
editie ging het
vaak over
goed en slecht
er was geen
nieuwlichterij
maar wel historie
die de eeuwen
hadden gegeven
ter nagedachtenis
in merkwaardige
parallellen waren
dezelfde fouten
niet te vermijden
het goede bleek
heimelijk connecties
te hebben met
al wat liefdevol en
heilig was of werd
verklaard het slechte
was de duivelse aard
vol demonisch
hete verbindingen
van verterend hellevuur
nog zijn de
blauwdrukken
van de evolutionaire
genen zichtbaar
waarbij aan een
bepaalde mate van
predestinatie niet
valt te twijfelen door
overijverige geleerden
rechts in de exegese
Niets extravagants
je verzuimde
tijdens je tocht
langs het hemelruim
het beperkend wit
weg te vegen
om ons de zon en
haar dominante
plaats in het blauw
vol warmte te
laten herleven
in jouw brede
armzwaaien wiekten
wolken weg regenden uit
losten op in een zonnig
vrij baan te gaan voor
hen die met vlijt en zuinig
zijn hun vrijheid hadden
gespaard niets extravagants
zij namen elkaar
liefdevol bij de hand
Flitsende ogen
ik heb jou
eigenlijk nooit
horen zingen
wel parelden de
hoogste tonen
verrukkelijk in lach
het was meer
neurieen waarin
de melodie een
eigen ritme had
de fonetiek
van woorden
bleek van
ondergeschikt
belang voelen
en begrijpen
van stemmingen
bepaalden de
magische kleuren
van je zang
als geen
ander wisten
jouw flitsende
ogen de
toeschouwers
al vooraf
te binden in
het sprankelend
dirigeren van dit
muzikaal zangverhaal
In frequent contact
ik zag hoe
de omgeving jou
meer en meer
begon aan te spreken
vergeleken met vroeger
pril was nog de
interesse maar
groeide in frequent
contact iedere keer
als jij het zag
je hervond stukjes
herinnering waarvan de
afkomst zonder raken
langs je heen ging
nu lijken alle zaken
steeds meer deel
van jou uit te maken
bij jou te gaan horen
zoals de oude kerktoren
met zijn klokkenspel
er zijn emoties
bijgekomen waarvan
jij eerder niet zou dromen
zoals de knusheid in
het samenzijn waarbij
ook de pijn van gemis
duidelijk aanwezig is
in deze contreien breide
jij het harde leven
met knotjes zachte wol
Het format
ik voelde
hoe jouw
vingers mij
raakten en
in contact
een ander
mens van
mij maakten
leeg had ik
mij voorbereid
blokkades
geëffend en
de wegen
geschoond
van eigendunk
en dwarsheid
overweldigend
was jij binnen
gekomen nog
virtuozer dan
ooit in mijn
stoutste dromen
jij had het format
dat mij doorhad
Gebed met zwart
er brandden
lichtjes in je ogen
ze twinkelden
ondeugend snel
lichtten op in
kleurrijke bogen
hemelwaarts
ontzettend fel
in gebed
met zwart
leefden zij van
jouw gebeden
die troostende
compassie gaven
uit de warmte
van je hart
mensen die al
zwaar hadden
geleden voor
wie de wereld
geen liefde had
konden nu ook
eindelijk in
hemel delen
In groen gevatte
jouw ogen
keken met
het helder blauw
van de eerste
lentedagen
die met
voorjaarsachtige
zachtheid vol
verbazing het zwart
van aarde vergeleken
met een
curieuze snelheid
had de metamorfose
van donker naar kleur
plaats gevonden
waarin pril wit en
in groen gevatte
bloemen en planten
nu al bewondering
oogstten van alle kanten
Als vluchtige kleur
ik heb je
altijd al
gevoeld als
vluchtige kleur
in plotseling
ontmoeten
een surprise uit
onverwachte bronnen
die hun natuurlijke
liefde aan de wereld
belangeloos schonken
als surplus van leven
pas later heb jij
gezicht gekregen in
volwassen nuancering
van meegekregen
talenten op jouw
plaats in het bestaan
daar is de lach
geboren die ons
tot in het diepst
van de ziel is gaan
bekoren en deel
van ons is geworden
Jouw zonnevingers
ik voelde hoe
jouw zonnevingers
hun pixels zachtjes
op mijn huid vlijden
na een lange reis
als lichtdeeltje
van de hemel maar
het aards paradijs
ik had mij
komend uit het
langdurig grijs en
somber van de hel
voorzichtig opgesteld
zodat de eerste
confrontatie niet zou
uitmonden in schade
verfrissend stroomde
energie door mijn huid
die in tal van acties
als trigger en aanjager
werd gebruikt om
lente te updaten na
de vijandige blootstelling
aan het winters venijn
Vitaal gekleurd
ik heb altijd
de echo's van
je woorden gehoord
met de nadruk
op het leven
maar nu lijken
je zinnen alsmaar
iets van hun
kracht te verliezen
diep van binnen
ook de spirit
in oogopslag
en weerwoord
het helder blikken
gaat wat inschikken
nochtans is je aura
buitengewoon vitaal
gekleurd spreekt
lichaamstaal nog
altijd voor haar beurt
in je verschijnen
zijn gebaar en
voorkomen zich
nog steeds aan het
gracieus verfijnen
waar charmant
en innemend
al jouw talenten zijn
stralen deze zonder
leeftijd te bepalen
De kleur van verleden
ik was even
vertrokken
later wakker
geschrokken
door een mij
onbekend geluid
ook de sfeer
voelde niet thuis
er was iets
met de tijd die
ik moeilijk kon
dateren naar
de kleding die
zij droegen in
een exposé
uit weleren
het waren
vrienden en
bekenden
zonder
familieband
zij wisselden
woorden zonder
te zijn gekend
ook het licht
had de kleur
van verleden
zelfs schaduwen
vielen niet meer
naar beneden
in het huis
van hiernaast
Bewogen afscheid
ik had
je handen
zien ontluiken
toen jij naar
mij wuifde
met de intense
warmte van hart
en ogen in een
bewogen afscheid
in je soepele
gebaren las ik
de taal en tekens
van je ziel
die zonder opzien
te baren vrijwel
altijd binnen
het begrip van
ons mensen viel
in perspectief
vonden zij de paden
gaven veerkracht
aan onze passen
die met de in de loop
verkregen souplesse
ons het dansante
gaf dat wij al lang
vergeten waren
Zwarte aarde
het zijn niet
je ogen die mij
hebben veroverd
het is de
blik vol liefde
waarmee je handen
het nieuwe plantje
met zwarte aarde
zachtjes toedekken
jij hebt het
met warme
vingers bekleed
een zonnig
plaatsje gezocht in
een wereld vol gelijken
en toch ben jij
steeds anders naar
haar gaan kijken
zij vangt iedere
ochtend met kleur
jouw aandacht
jij deelt met haar
voor even het
samen warm leven
met de zon zo
tussenin in een
wondervol dag begin
De vallende wind
ooit heb ik
het donker
in je ogen
zien bliksemen
opkomende
tranen die
van kwaadheid
vervloeien
een losbarstende
bui waarbij
woorden in staccato
hun gif hagelen
in afwachting
van de vallende
wind heb ik mij
omgedraaid
ben weggegaan
om jou even de tijd
te geven woede af te
reageren met regen
in een opklarend
ogenblik zijn we samen
naar de zon gelopen
op hoop van zegen
Esoterie
zij had
als opschik
glas in alle
variaties
waarvan de
vorm glanzende
stilte uitstraalde
de ontvangst
was dan ook
overweldigend
in de fragiele
breekbaarheid
van het
spiegelend effect
juist het
weglaten van
de kleuren
in de zwaarste
stukken gaf
de esoterie in
vorm alle kans
Jouw talent
jij hebt
de podia
niet nodig
om jouw talent
aan ons te
laten zien
voordat
jij er bent
heeft iedereen
je al gezien
gehoord en
is benieuwd
naar het
onbekende
stukje mens
dat zij bij jou
verrassend snel
naar boven brengt
Bekleed met huid
wij krijgen
de botjes
bekleed met huid
waarin een verfijnd
tastmechanisme schuilt
in een subtiel
aangestuurd
bewegen verkennen
wij de wereld in
zijn voor en tegens
elektrisch
of neuraal de
boodschappen gaan
naar onze database
dat koppie heet
aan alles
hangt een prijs
ook de uiterste
tijden van gebruik
zijn ons al bekend
een uniek vermogen
dat gebonden aan
emoties het bestaan
met kamers vol schatten
en ervaring zal optuigen
Een opgefrist watergolfje
ongekend ludiek
speelde wind
met het irritante
zand en jou
op het zomers
warme strand
een lichte
drijfwind nauwelijks
merkbaar stoof
de licht losse
materie in je
warm blonde haar
waar het in
de luwte van
een opgefrist
watergolfje
zijn voorlopige
rustplaats vond
als alles op strand
zijn vaste rustplaats
had gevonden
begon het grote
uitklopfeest waar zij
al aan waren begonnen
het jeukte en schuurde
in alle plooien en gaten
in een niet aflatende
irritatie gelukkig was
het op de boulevard
snel gedaan met de plaag
Nooit alleen
ik zag hoe
jij je tranen
langzaam liet
verlopen op je
wangen waar
hun triestheid
in kleine glinsters
drogend werd
opgevangen
zacht streelden
handen de muren
namen stukjes
om even naar
te turen en een
verbinding te
maken met alles
om je heen zo
was jij nooit alleen
jij was hun
middelpunt
van het leven
dat zij waren en
bekenden dat jij
ze dat had gegeven
zij waren de ziel van
jouw huis zonder
hen geen thuis
waar alle zielen
samenkwamen om
deel te hebben in
en aan jouw leven
en glans gaven
aan jullie bestaan
in een wereld die
vaak compassie loos
voorbij leek te gaan
De juiste feeling
daar waar
je voeten de
vloer toucheerden
probeerde zacht
licht jouw aanraking
te genereren
in ronde lijnen
overkruiste jij
de ruimte legde
accenten aan in
kleur waarin voor
jou emoties huisden
de lijnen intrigeerden
velen maar hun
woorden zongen geen
taal die diepte sprak
meer de ad hoc van
degene die er was
het schrijven
bleek ook al een
vak apart voor
wie de juiste feeling
had stimuleerden zij
een heerlijke lach