Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Een toevluchtoord
Voor mij is muziek een uitweg.
Ik kan me gevoel er in kwijt.
Alsof het mij gewoon begrijpt.
Als ik er naar luister vergeet ik al
mijn problemen. Net als of ik ze
nooit heb gehad en ze er nooit
waren geweest.
Een laatste sterven
zag het water stromen
met op de oevers aangespoeld
restanten van gebroken dromen
vlijmscherp nog
oplichtend met kristallen flonkering
een laatste sterven in herinnering
gegidst door zon
kon ik het naderen en
openbaarde zich mijn vondst
de glazen torso van een vrouw
gehavend door een lange tocht
langs krib en smalle bocht
ooit blies een kunstenaar
haar inspiratievol het leven in
straalde zij in transparant bestaan
nog heeft zij haar doorzichtigheid
maar glamour en begeestering
zijn als dromen in de tijd vergaan
Hij draagt me door seizoenen
in de winter koopt hij me een groene muts,
want die kleur past bij mijn ogen, zegt hij
verzorgt hij mijn voeten
zodat ze warm blijven in de kou
in de lente is hij mijn zonneschijn
en wil ik nergens liever zijn
dan in zijn liefdevolle armen...
oh, hij draagt me door seizoenen
in de zomer laat hij me niet verbranden
en 's avonds gaan we uit in de stad
lopen hand in hand, blij als kinderen
delen zwoele nachten met de sterren
in de herfst, wanneer de dagen grijs zijn
kleurt hij mijn leven met zijn gezang
liefdesliederen, gezongen in de nacht, voor mij
terwijl de regen zachtjes tokkelt op het raam
oh mijn lief, hij draagt me door seizoenen
Van duizend madelieven
ieder jaar weer
word ik verliefd
op jouw lentemuziek
die klinkt in je stem
waarvan de kristallen tonen
verwaaien in warme wind
speels fonkelt
de melodie van je ogen
in kleuren die alles beloven
zacht dirigeert lichaamstaal
het bloeien van onze bloemen
naar de voorjaarsfinale
weer luidt het geel wit
van duizend madelieven
jou in als mijn liefdesbruid
Blijf sterk
soms moet je kiezen, of de bladzijde omslaan of het boek sluiten.
maar ik blijf sterk, negeer de haters en sla steeds opnieuw de bladzijde om.
maar ik weet zeker dat het toch ooit mis gaat.
dat ze me niet meer van het leven kunnen ontslaan, maar dat ik ontslag neem.
Spijt, ik wil... sorry zeggen
Sorry, ik ben dom geweest.
En ben jou kwijt geraakt
hoe kon ik zo dom zijn
ik vergeef het mezelf nooit
maar ik hoop dat je mij kunt vergeven
en dat alles weer goed komt, ik hoop het
nogmaals sorry voor mijn domme gedrag.
Schatkamers vol zonden
verguld is de schijn
van tekening en schilderij
in schatkamers vol zonden
in museaal vergapen
laat men de botten kraken
als de heerser dat gebiedt
nog spat het bloed
van galg en rad waar
koppen rollen zonder gat
gekochte moordenaars
lappen rechten aan hun laars
op een slagveld zonder eer
de koning doet het weer
maakt niet uit in welk jaar
geen haan kraait ooit voor tribunaal
Een handje zwart
ik wilde weg uit grijs
ben met wit begonnen
maar verdwaalde in het licht
heb wat schaduw genomen
om de grote vlakken
met structuren in te tomen
met een handje zwart
ben ik gaan contrasteren
heb belangrijke accenten gezet
scherp is nu de toekomst uitgelijnd
tussen zwart en wit leeft heden
langzaam grijzend tot verleden
Het rag is verwaaid
wij sponnen een web
ieder met eigen draden
kwamen in het kruis samen
met vlechten en hechten
beschermden wij onze plek
zij aan zij de wereld voorbij
leken vrij in doen en laten
maar wat wij maakten
bond ons te veel aan elkaar
wij waren geen jagers
maar voelden ons prooi
met het web als bewaker
het rag is verwaaid
de spinsels herinnering
aan ons pril onervaren begin
Naar onbewoond aldaar
ik wilde je omspoelen
een tropisch eiland
van je maken in de oceaan
zongele stranden
wit blauwe golven en
jouw koesterende handen
maar ik kon je
niet scheiden
van het vasteland
onze wortels
reikten dieper
dan alleen hand in hand
nu vliegen we
twee keer per jaar
naar onbewoond aldaar
Het zit in mijn geest
ik ben bang
niet voor een vlieg
maar voor iets
dat je vanuit de ooghoek
nauwelijks ziet
het beweegt
geeft onrust
omdat het leeft
zonder dat ik er
macht over heb
ik veeg en
probeer het te pakken
maar kan het niet vatten
het zit in mijn geest alsof
het er altijd is geweest
als ik de ogen sluit
dwarrelt het voluit
groeit steeds sneller
als probleem
ver boven mij uit
angst maakt mij klein
ik keer in mezelf
omdat ik niet
samen kan zijn met
mijn chaotische helft
Gevoel
Ken je dat gevoel?
Dat gevoel wat je niet zo makkelijk kan beschrijven?
Gewoon dat je even weg bent van de wereld,
weg van wie jij eigenlijk bent?
Niet wetende wat je allemaal aan het doen bent?
En de dingen die je doet, gaan niet helemaal hoe het moet?
Je hoofd zit te vol en slaat daarvan op hol!
School, liefde, thuis, alles is wel een probleem.
Maakt niet uit waar je bent, hoe je bent,
er is altijd wel wat, kijk maar om je heen.
Dat gevoel van waarom voel ik me zo?
Ik heb het goed, er zijn genoeg mensen die willen ruilen!
Maar in plaats van zo denken lig je te huilen?
Tranen die lopen over je wangen,
en hoofdpijn van het druk maken om niks
en je rot voelen om dat gevoel?
Lachen.. dat is je masker.
Die bijna niemand ziet
Je kleine probleempjes waar je tegen aan loopt opkroppen
tot dat je vol zit.. en weer opnieuw begint.
Waarom? Waarom? Voel ik me zo?
Die vraag herhaalt zich elke keer maar weer.
En elke keer kan je die vraag maar niet zelf beantwoorden.
Het mensonterend tafereel
het glas was zwart
beroet door de walm
van een kaars die
te weinig zuurstof had
het bacchanaal
liep ten einde
hoewel de gordijnen
de dag nog buitensloten
gebroken glas
gevallen flessen
geknoeide drank in de
stank van asbakken en bier
nee ik was niet hier
maar zie het mensonterend
tafereel van veel te veel
doe niet mee aan dit vertier
Dankzij de Koningin
er was grote onenigheid
geweest
bij mijn buurmeisje aan
de overkant
ik herinner het me nog
al had ik eerst geen idee
wat er aan de hand was
daar kwamen we gauw
genoeg achter
dat kwam ervan als men
zo graag Vadertje en
Moedertje
wilde spelen.. zei men
dag kindertijd
ja, boze woorden en
akelig was het
allemaal geweest.
maar zie...
dankzij onze toenmalige
Koningin
kwam alles nog enigszins
goed en werd het
zelfs nog een bescheiden
feest
Zijn lichtend gezicht
heb de wolken zien kleuren
tot een buiig geheel
de frontale wind zette hen
het mes op de keel
de zomer school
achter sluiers met regen
frivool doken nog vogels
de omslag hield ze niet tegen
het zwart is verwaaid
tot het rafelige wit
zij geven oplossend de zon
weer zijn lichtend gezicht
In de schaduw van licht
zacht vloeien herinneringen ineen
van het kleine beginnen
tot de meest sprookjesachtige dingen
in de carrousel van tijd
glijden emoties en formaliteit
moeiteloos door vele jaren
van woestijn tot oase
bergen gletsjers en zee
wij hebben het allemaal ervaren
toch tonen bijna alle foto's
in de schaduw van licht
het nog nooit uitgesproken gemis
ergens is in het diepste verlangen
het geloof en de hoop blijven hangen
op toch een sprankje ontwakend geluk
De pijn in mijn hart
vader,
ziet u de pijn in mijn hart,
u hebt beloofd dat u de pijn geneest
en ik vertrouw erop.
ik weet dat u god alle dingen kan,
u bent de grote genezer.
blijft u bij me en laat mij niet in de steek,
verlost u me, en laat ik van het leven houden.
met u aan mijn zijde.
Waar bljf je
waar blijf je lieveling,
ik voel me eenzaam zonder je,
ik kan het leven niet aan
zonder je,
ik mis je iedere dag.
kom snel, verhaast je passen.
ik snap niet, dat je zolang
bij me wegblijft.
ik heb je nodig,
mijn eenzaamheid is groot,
lieveling, kom, omarm me
en kus me.
zacht met je lieve mond.
Ik wil u danken
ik wil u danken
voor dat ik in u mag
geloven.
wat is er mooier als u
mijn god.
ik wil u danken dat u
bestaat.
en dat u van ons houdt
blijft u dicht bij ons,
dan is het goed.
lieve god.
Liefde
liefde is niet zomaar
een woord,
het leeft doorweven
in ons
wij kunnen er niet buiten
het verwarmt ons hart
en doet ons blij leven.
liefde begint bij het
begin van ons leven
en vult ons hele leven
blij zijn we met liefde
het geeft ons vrede,
goedheid en vriendelijkheid.