Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Warme gloed
ze ademt
in de stilte
van haar lach
nog slapend
draait het gezicht
naar licht
vertederende
zachtheid kleurt
een warme gloed
stralend
openen haar
grijsblauwe ogen
waar de
laatste dromen
liefde beloven
voor je weer
helemaal onder de
mensen gaat komen
Water als ijs
ik wilde
water kneden
maar het heden liep
door mijn vingers weg
met kou
probeerde ik het
weer Water als ijs
bewoog niet meer
pas toen de
vroegste ochtenddauw
water minutieus deelde
zag ik het zonneblauw
begonnen handen
aan het kleurpalet
dat luchten weerkaatsten
in rimpelen beweging maakte
waar het leven
langzaam minder
helder wordt door
vertroebelen met emoties
pas na een lange
dag vol stress en haast
heeft water.eindelijk
weer rust gebaard
De sfeer van weleer
zij zomerde
met wilde bloemen in
een paradijselijke wei
waar vrijheid kleur
en vormen bloeiden
werd ieder hemels blij
ook zij wist van
de volle oogsten
de rijkdom zo dichtbij
later nog het land
met kale stronken
als verlate herfstpartij
in helder schemeren
deden vorst en gladheid
al even van zich spreken
het winterde in
gebeden voor het
pittig warme wintereten
met kerst al op de hoek
in maillots en gewatteerde broek
zoeken wij de sfeer van weleer
Het juiste uur
jij hebt het
vuur rondgedeeld
zonder je handen
er aan te branden
gretigheid
laaide al op
in het voelen van
koesterende warmte
zij hadden
al te lang in de
kou gestaan denkend
het is al gedaan
in onvoorzien
heb jij niets kunnen
regelen toch zal jouw
lach alles bezegelen
samen is voor allen
hartverwarmend
op het juiste uur
en de goede plaatst
juist omdat
warmte gedeeld
en meegenomen wordt
omdat het bij mensen hoort
Ogen spraken
ze lachte lief
haar ogen spraken
ik heb het gezien
je zwarte schilderij
je hebt het mij
ooit verteld maar
tijd kleurde andere
zaken dichterbij
ben er altijd
nieuwsgierig naar geweest
het hoe en waarom
zwart ontmoeten is feest
door bijzondere
constellaties bleken de
buitenste penseelstreken
wit op te lichten
geen vlekkerig geheel
maar een levende compositie
die elkaar beïnvloedend
zijn soepele beweging doet
samen zijn we gaan
kijken tot onze verbazing
begonnen de beelden
op ons te lijken
het doek speelde
passages uit het heden
die de werkelijkheid
meer dan alle eer aandeden
wij hebben ons omgedraaid
elkaar langdurig aangekeken
de kleur is weer zwart
het echte leven verdwenen
Glinsterden zielenpijn
druppels stroomden
droomden vroeger in
hun grijze ijle vlucht
glinsterden
de zielenpijn uit een
hoog bezwangerde lucht
de sluizen van
hemel stonden open
om alle zielen te dopen
voor even
weer helemaal alleen
in menselijk herkennen
zij gleden langzaam
versnellend er heen
de bekende plek
in koesterend contact
droogde tranen in
vervloeiende banen
tot ook de tijd van
jaarlijks samenkomen
hen niet meer bereikt
Allergheiligendag
vertrouwd
waren de letters
haar naam een
lach op de dag
ogen die
kleuren beloven
rond gouden bergen
vol intens verdriet
het carpe diem
is altijd haar
seizoen geweest
vol liefde en feest
samen hebben we
uren vol tranen
kunnen sparen voor
dagen vol zomer en zon
waar het bestaan
zich eindeloos koesterde
in een zorgen vrij spelen
waar echt alles kon
jij bent er bij op
deze allerheiligendag met
je meest stralende lach
omdat ook leven om jou gaf
Ijsde doorzichtigheid
wind schoonde
de noordoosterhoek
droogde overtollig vocht
in scherpend zicht
winter helderde
hoog in het diepe blauw
waar kou nog
amper condenseerde
het wit van wolkjes
verdween en in de
legitieme uitstraling
verscheen de eerste vorst
hij ijsde zijn
doorzichtigheid
dicht bij de grond waar
dauw zijn druppels vond
nu kraakt en krast
het als een lieve lust
in de ochtendmist van
de grote mensen stap
Het keerpunt voorbij
de menigte schreeuwde
zijn onzichtbare pijn
balden de vuisten
sloegen met knuisten
vol irrationeel venijn
zij trotseerde
met opgeheven armen
en brandende blik
de opgekropte ego's
van heethoofdige iks
zacht klonk
het eerste geklap
als applaus voor de
breekbare stilte met
een ontspannen lach
in het aanzwellend
geluid luchtten velen
hun hart tevreden blij
met het wijken van agressie
het keerpunt voorbij
Uitgetreden
aan haar hand
ben ik uitgetreden
samen voor even de
wereld vaarwel gezegd
natuurlijk is de
herinnering gebleven
wij hebben nog
geen enkele stap gezet
zitten naast elkaar
afstand te nemen er
wordt niets doorgesneden
het verdwijnt gewoon
daar waar ruimte
zichtbaar wordt kunnen
wij ons uitstrekken zonder
enig identiteitsverlies
vroeger focusten wij
op vastigheden nu is
vrijheid in het zijn
het hoogste goed
dat reikt naar alle
dimensies die voor onze
interesses openstaan
en aanwezig zijn delen
ik heb de grootsheid
van het heelal gezien
eeuwig leven ervaren
door even god te zijn
Hun vreemdheid
nee ik ben niet bang
aan jouw hand wil ik
verhalenlang blijven luisteren
jij licht altijd
de hemel op met je
schitterende blauwe ogen
nog adem je geen woord
maar in de verte is het
eerste wolkje opgedoken
jij schetst een landschap
waarin ik mij kan vinden
met tal van bekende dingen
zacht kabbelt je verhaal
naar nieuwe oorden met
tal van andere woorden
bomen ritselen nieuwe ruis
kleur en geur belanden in
totaal verschillende handen
hun vreemdheid
schrikt mij af maar
geruststellend blijft je lach
tot aan de open plek
waar de intens blauwe lucht
zich weer als hemel presenteert
Handen zonder woord
je hand wenkte
de lach wees mij
het pad dat ik
nog had te gaan
in kleine bochten
was er oponthoud waar
zicht jouw perspectief
niet goed onderbouwde
op de gis en in
goed vertrouwen
spoedde ik mij voort
naar handen zonder woord
het duurde lang voor
ik jouw blik ontmoette
mijn bakens moest verzetten
toen jij mij warm groette
je opende een wereld die
ik anders nooit zou kennen
waarin ik eindelijk aan echte
menselijkheid mocht wennen
Ultieme weerklank
je charisma eiste
doodse stilte in
het flitsend geweld
van je fonkelende ogen
armen omhoog
handen open
vingers gespreid in
een aristocratische pose
lange benen
in de bekende stap
voorwaarts klaar
om verder te gaan
donderend liet jij
het gebrul van de massa
over je komen als ultieme
weerklank van hun dromen
jouw trots
en hun wrok hebben
in een weergaloze
manifestatie gezegevierd
nu zijn de straten
verlaten maar in de
huizen groeit eindelijk hoop
die alles beter zal maken
Vaag dwalen trollen
kermissen
puntmutsen sprookjes
uit dromenland
waar de tranenlach
warm rood regent
plezier schuddebuikt
met olijke blik
als mensen
kijken hoe
suikerspinnen
zich volproppen
met steile wand
zoetigheden zonder
van hun stokje te gaan
vaag dwalen
trollen uit het
spookhuis door
de kleurrijke nacht
hier heb ik op gewacht
in de losheid van carnaval
is warme liefde overal
Cirkelende tijd
we kringden zittend
benen gekruist
handen verbonden
samen toch thuis
we lachten
om liedjes
in hun subtiele tekst
bleven wij de mietjes
maar het ogencontact
wist van steviger
doorpakken met
onschuldige blik
we laagden zo
voor elk wat wils
maakten ruimte
voor binnen en buiten
speelden zonder
knikkers in het
keuren van kleuren
in hun ronde vaart
kenden geen beste
ook zonder snelste
bleef de spanning
voor ieder bewaard
wij ervaarden het
fluctueren van lading
in een cirkelende tijd
van hoekigheden bevrijd
Dezelfde beelden
ik kon
letters horen
heb woorden geleerd
dacht te kunnen
communiceren met
alles wat er was en leeft
kostte veel tijd
om met planten
en dieren te praten
ondanks dat wij
vrijwel altijd
dezelfde beelden zagen
toch lag bij planten
de kracht om samen
verandering te doorstaan
dieren gaven in
lichaamstaal veel meer
informatie over hun bestaan
pas bij mensen
begon de ellende van
macht en nog meer geld
omdat zij willens en
wetens niet altijd eerlijk zijn
in hun waarheid van geweld
Het craquele
haar kunstenaarschap
is nooit een broddellap
van pogingen geweest
schilderen was een
harmonisch bewegen waarin
zij kleuren tot leven penseelde
legde emoties
buiten hun spanningsveld
zodat zij konden vervloeien
tot lichtende voorbeelden
van perspectieven uit
haar drie dimensionaal werk
waarin zij in aanspreekbare
vormen de dialoog met
de kijkers wist te openen
zij nam hen mee naar
magische contrasten
die niemand verwachtten
een andere wereld
waarvan alleen het craquelé
de geur van mystiek nog bevatte
Levenswarmte
zij wilde
haar handen warmen
niet branden aan een
nieuw elixer uit
de alchemie van de
medische wetenschap
de peppers en downers
die de circulatie laten
stromen of blokkeren
in proberen het getij
te doen keren van het
dodelijk gif dat in haar is
zij kent de balansen
al een leven lang in de
diverse variaties bij
de standen van de maan
die ook over fluctuaties
in geboortegolven gaan
ik heb haar hand gepakt
een arm om haar schouder
als twee getrouwen
een lach gedeeld die zachte
levenswarmte geeft uit de
diepste regionen van ons harten
Trad buiten mezelf
ik wilde
met mezelf spreken
heb in de spiegel gekeken
maar de woorden
kaatsten niet terug
mijn ogen leken
mij wel te verstaan
in een meevoelen
van problemen uit de
hectiek van mijn bestaan
een harde mimiek
kwam schaduwrijk terug
zonder een spoor van
vergeving zij scherpte
contrasten met bluf
heb geschreeuwd
zonder mezelf te horen
pas in het fluisteren trad
ik buiten mezelf kwam er
ruimte om te luisteren
in de stilte van
berouw en verdriet
ben ik nader gekomen
voelde ik de zachtheid van
dromen die uit kunnen komen
Enkel liefde
we keken
elkaar aan
vingers verweven
wachten heel
even tot alles op
het netvlies zou staan
een moment
van intimiteit voor
ons ongekend
we raakten
alles aan lieten
ons volledig gaan
in de nieuwe
schepping van
creërende liefde
nog nooit heeft
een knuffel uit
enkel liefde bestaan