Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De wereld met Autisme
Dat wereldje waar ik in leef,
Dat wereldje dat niemand begrijpt.
Dat wereldje dat alleen ik ken,
Dat wereldje dat alleen ik begrijp.
Die wereld waar het geluid zo hard is, het licht zo vel en alles zo snel gaat.
De wereld die ik wil begrijpen maar dit niet begrijp.
De wereld die zegt mij te begrijpen maar zichzelf voor de gek houdt.
De wereld die niet ziet dat ze mij niet begrijpen.
De wereld waar mama zo moe is,
De wereld waar mama steeds hoort:
Je moet wat strenger zijn, dan leert ze het wel af.
Voed je kind eens wat beter op.
Kan ze niet eens normaal doen?
Waarom doet ze zo raar?
Die wereld...
De wereld waar ik moet huilen, schreeuwen, kwaad zijn.
Omdat niemand het begrijpt.
De wereld waar ik niet thuis hoor.
De wereld waar ik normaal moet doen.
De wereld waar ze denken dat een pilletje het wel allemaal oplost.
De wereld waar ik zo moe van wordt,
De wereld waar kinderen mij raar vinden.
De wereld die mijn hoofd zo vol laat zitten,
De wereld die mijn niet begrijpt.
Die wereld die als wil weten terwijl ik alleen wil zijn.
Die wereld waar ik het liefst verdwijn,
Dat wereldje waar ik naar toe verdwijn.
Liever vandaag dan morgen
Wat is de zin van het leven
als het leven toch geen zin heeft
er is niets meer dat ik kan geven
ik wil niet meer dat meisje zijn dat leeft
Mijn grens is bereikt
en geloof me, dat is ver
maar als je goed naar boven kijkt
zie je mij als die dansende ster
Een therapietje hier, een gesprekje daar
heeft helemaal geen nut
Ik ben al lang verdronken
in die eenzame, eindeloze put
Geef me een vaarwel
en maak je geen zorgen
mijn leven gaat stoppen
liever vandaag dan morgen
Laatste generatie
we zien het aan
kopen alles af
medelijden komt
van pas om snel
de andere kant
op te kijken want
het land besturen
is geen sinecure
gekozen worden
revenuen opstrijken
zo hoor je snel bij de
nieuwe subsidierijken
naar bekwaamheden
wordt niet gevraagd
als jouw kruiwagen
maar je salaris draagt
wij warmen al
tientallen jaren op
geen bestuurder
die dat snapt en stopt
stikstof co2 en ook pfas
doen al eeuwen mee in het
naderen van hun dodelijk punt
er is ons geen uitweg gegund
dwazen zijn al onder ons
schreeuwen om het hardst
de massa wordt recalcitrant
loopt in chaos uit de hand
handhaven is verworden tot
een strijd om het vege lijf
voor de laatste generatie
is er niet eens een beleid
Woordenschat
jij hebt jouw
woordenschat
subtiel bijeen geraapt
onder tal van emoties
gerubriceerd is de
rijke inhoud genoteerd
niet zomaar
voor het grijpen hun
plaatsing moet nog blijken
waarbij banden en
verwantschappen van
groot belang lijken te zijn
ook de lezer als
ontvangende partij heeft
er zo zijn gedachten bij
want in de dialoog
hoort natuurlijk een
bepaalde spanningsboog
voor de schoonheid
van het gedicht is mystieke
consensus verplicht
S poorslags
je klopte
in mij schat
ik wist zeker
dat jij het was
al die jaren
heb ik op jouw
spiritualiteit gepast
als onwetend fantast
lijnen uitgegooid
naar vreemd en
onbekend in sprookjes
en lieve dromerijen
het kwam wel
dichterbij een hand
op je zij maar
nooit het echte vrijen
totdat mijn blik
uit een carrousel van
mooie momenten
jouw magie onderkende
spoorslags zijn wij
vertrokken van het stoffige
station om ook in de toekomst
nergens meer te stoppen
Naar virtueel blauw
jij wist je
als geen ander
te kleden met
de meest charmante
gezegdes uit de
galanterie encyclopedie
woorden en
zinnen pasten
jou perfect
kleuren gaven nog
een extra cachet aan
het schitterend geheel
zelfs fonetisch
klonk beschaving
uit het emotioneel
elkaar voorbij gaan
groetend met een
uiterst vriendelijk gebaar
waar etiquette en
stand gelieerde stijlen
ooit de dienst uit maakten
heb jij dat op rigoureuze
wijze beëindigd met de
schouw naar virtueel blauw
De oase
zij was in
wankelmoedigheid
tussen vage werelden
geboren met een stukje
scheppingsgeluk in
het diepst van haar hart
de gouden glans
tintelde af en toe
door in het aura
bij haar verschijnen
met vibratie warmte en
onnaspeurbare effecten
pas later bleek
dat haar talenten
oplossingen straalden
voor momenten die
geen perspectief meer
gaven voor gewone zaken
zonder winstbejag
voorzag zij mensen
van voorspoed als zij
het door onverwachte
stapeling van pech het
voor even slechter hadden
haar lach is altijd
de oase geweest in de
hitte van steeds groter
wordende woestijnen
geef haar maar de ruimte
laat haar geluk anoniem betijen
Woordenspel
jij kent als
geen ander
het kleine
woordenspel
nog niet op
multimedia
maar er trekt
al een peuter
aan de bel
er zit muziek
in oeverloze
samenspraakjes
waarbij ogen
en lach de
bindmiddelen zijn
van een overdosis
plezier die hier de
melodie versiert
waar herhalen
ruimte geeft
aan improviseren
is samen leren
nummer een
daar gaat de bel
zij spelen wel
jouw kleine
woordenspel
Mijn hoekje
ik zit in een hoekje
verdrukt, verstopt, de pijn
ik droom in dat hoekje
dat ik er niet meer zal zijn
in mijn veilige concon
zal niemand mij bezeren
in mijn veilige concon
dat alleen ik kan accepteren
dat hoekje is mijn thuis
mijn haven en mijn fort
iemand die alles binnen liet
een iemand dat ik nooit meer word
ik sluit me af en vraag me af
waarvoor ik alles nog doe
ik wil zo graag nog strijden
maar ben zó ontzettend moe
Stemmingswind
ik wist
mijn wolken
te bevolken
met dromen
in allerlei kleur
ze liepen
niet dooreen
van iedere
fantasie was
er maar een
zij dreven
in blauw op
stemmingswind
van boven kou
onder warme regen
natuurlijk
was er ook zon
voor allerhande
contrasten zodat de
mens zijn dag paste
In vallende vloed
wij wisselden
schaduw en licht
in doen en laten
een tweeling
jij en ik
jouw lach
sprankelde hoger
mijn tonen klonken
vaak lager in
samen praten
de uiterlijkheden
waren niet congruent
zij een heerlijke griet
en ik tenslotte
ach een aardige vent
maar in ons
liefdesland was het
zelden hand in hand
altijd lokte zee en onder
geweldige wolken de verte
nog weerkaatst
in het grijsblauw
van je ogen stilte
die golven en zand in
vallende vloed gedogen
Het stigma voorbij
ik voelde hoe
je warme tuniek
lichtgevend scheurde
aan aristocratische
opgerichte spijlen
van de monumentale
afzetting voor het balkon
zwart gemaskerd
schreeuwde masculien
opgekropte frustraties
de donkere diepte in
waar jij uitdagend wit
reflecteerde in een
snel oplopende stilte
daar waar pijn
scheiding brandde
in rokende huid
ben jij het stigma
voorbij van persoonlijk
eigendom toegevoegd aan
het erfgoed van de groep
de initiatie voorbij
verviel de schijnwereld
van belangrijk zijn
leek gezond verstand
het van bizar en xenofoob
te winnen alleen de echte
strijd moest nog beginnen
Jaloezie
het plaatje
is compleet
niets ontbreekt
de kroon
op de schepping
is haar lach
die dreigt nu
te worden afgepakt
door streken jaloezie
de eerste hints
zijn genegeerd
zonder boze sneer
pas later wordt
de puzzel gelegd als
iemand afgunst zegt
het meer
beter best begint
zijn tol te eisen
wij zijn niet
allemaal gelijk het echt
unieke zal nog blijken
we kijken nu naar
elkaar met ogen die niet
altijd vriendschap beloven
Armen hoog
ik ken
koren die in
hun hartstochtelijk
vervoeren het publiek
vol verbazing de
mond lijken te snoeren
waar de dirigent
in theatrale omarming
zijn stemmen de weg
wijst in het doolhof
van de uiterst subtiele
close harmony
onderscheidend
behandelt hij sopranen
omdat hun geluid niet
verloren mag gaan door
donkerte bij de bassen die
om de beurt mogen plassen
pas in de finale
gaat ook het publiek
vol uit hun dak met de
armen hoog in een meer dan
goddelijk amen ja daarvoor
kwamen zij toch allen tezamen
De stemmen
een tik op het raam
een schreeuw op de straat
ik hoor dit in een wereld waar
alleen ik en de stemmen bestaan
“snijd jezelf in duizend stukken”
“pleur jezelf van een brug”
“jij moet dood,
dus ga maar en kom nooit meer terug”
dit gevecht duurt van maanden tot jaren
het is een chaos in mijn hoofd
het zijn niet meer de echte mensen
maar de stemmen die ik geloof
“je bent niet zo leuk als je denkt”
“je bent beter af zonder bestaan”
inmiddels ben ik het wel gewend,
en mogen ze komen en weer gaan.
Als korrels zand
ze heeft
alle mensen
aangekeken
gespeurd naar
hun geweten in
fragmenten van
normen en waarden
die van belang
zijn voor leven en
bestaan op aarde
bedroevend
is haar oogst
in tastbare
resultaten wel
vage toezeggingen
als wij weten
waar wij samen
over praten
om dat vorm te
geven duurt jaren
breekpunten
zijn ego en de
eigen vrijheid in
maatschappelijke
gebondenheid
in een teveel
aan geesten botsen
meningen als
korrels zand op
een overvol strand
Sluitstuk
met wind
in de rug
liepen wij sneller
omdat aarde
meer helde
werden onze
inspanningen
steeds feller
we lachten
om kleinigheden
in onze filosofie
bedachten dat
alles in oorzaak
en gevolg ook
actie en reactie
als sluitstuk had
zwaai en lach
niemand heeft
dat ooit bedacht
en toch zijn er dan
energiestromen
die elkaar kruizen
in steeds opnieuw
warm verhuizen
Het vrije circuit
ik heb eindelijk
de kleuren weer
in hun subtielste
weerkaatsing gehoord
na jaren vervlakking
lang heb ik gespeeld
met contrasten in
donkere tonen en
ijle uitschieters in
de hoogste regionen
maar het samenspel
in elkaar versterken heb
ik al tijden gemist omdat
die tonen in het gewone
niet hoorbaar zijn
er was even schrik
over de stem van het
eigen ik in het vrije circuit
de heerlijkste details
bleken gelukkig niet in verval
In rood gedood
je hebt de zee
zien komen
steeds meer water
tussen duin en
de verte van je dromen
ze bloeide tot
schuimwitte bloemen
die in lange rijen
omsloegen met
donderend geluid
zon weerkaatste
op ontelbare botten
die de vloedlijn
markeerden als het
vroegere kruiend ijs
bizar beschreef zo
dood het sterven
der mensen in een
niets ontziende
onvoorspelbare vloed
in rood gedood
hebben zij zich bij het
laatste oordeel neergelegd
op het zand dat eens
het strand van vakantie was
Lieftallig
als lopen
lieftallig
bewegen wordt
breekt zon
door de wolken
om met de lach
op aarde
een dialoog
aan te gaan
als toeschouwer
of volger ben
ik blij zo dichtbij
dit geweldig
wondertje te
staan dat uit
niets geboren
toch alles van
de schepping wist
zij zwaaide
toen ik in diep
bewonderen
haar zonnig
silhouet in alle
elegantie zag
staan en haar
vol verbazing
bijna liet gaan