Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Kom er achter wat je wilt en wat je gevoel zegt
Ik heb het zo koud, en voel de kille leegte.
Ik was zo ver heen dat ik aan zelfmoord dacht,
maar gelukkig niet pleegde.
Ik zag het niet en wist niet hoe ik met de situatie om moest gaan.
Ik wil en wou niet nog verder van jou afstaan.
Vergeet mij niet,
dat meisje die je leerde kennen bij jou op het dakterras.
Vrolijk, zorgzaam, spontaan en blij dat ik was.
Nog kan ik het niet accepteren,
ik kan en wil jou niet opgeven.
Ik kon de pijn en schuldgevoelens niet meer aan,
zonder jou wou ik niet meer verder leven.
Op het werk raakte jij mij hand zachtjes en teder aan.
We waren vanaf dat moment onafscheidelijk,
we waren niet bij elkaar weg te slaan.
Ik hoop dat die tijd ooit weer terug zal en kan komen.
We hebben in de jaren veel van elkaar ontnomen.
Als het kon,
had ik in een keer al jouw zorgen en bedenkingen weg genomen.
Zodat we zoals toen gelukkig kunnen worden
en uiteindelijk weer samen kunnen gaan wonen.
Komt het weer goed?
Zo zwart als roet,
niets gaat zoals het eigenlijk moet.
Zo zwart als roet,
wanneer komt het tussen ons weer goed?
Ik weet dat je me niet opzettelijk pijn doet.
Ik merk ook dat jij niet weet wat je met deze situatie aan moet.
We houden van elkaar, dat weten we al te goed.
Eerst gaven we elkaar een knuffel en een kus, zo spontaan en zoet.
Nu blijft het omdat jij het wilt, helaas alleen bij een handkus of groet.
Ondanks jij het niet opzettelijk heb gedaan, ben ik degene die nu boet.
Zo zwart als roet,
niets gaat zoals het eigenlijk moet.
Zo zwart als roet,
komt het tussen ons überhaupt weer goed?!
Hoop, liefde, pijn en verdriet
Mijn hartje is gebroken en kapot.
Vergrendeld en voorgoed op slot.
Je gaf me hoop,
hoop en vertrouwen tot voor kort.
We bedreven de liefde en gingen in elkaar op,
maar nu voel ik me naar en tegelijkertijd rot.
Jij trekt je terug en wilt niet verder met mij,
als je bestaat, waar ben je nu dan, God?
Hoeveel kan een mens verdragen?
Onbeantwoord, zit ik met vragen.
Ik kijk om me heen, alles lijkt wel te vertragen.
Ik gaf je mij hart en ziel,
maar jij haakte af en ging het er niet op wagen.
Ik voel me gekwetst,
weet me geen houding aan te geven of hoe me te gedragen.
Ik kan dit niet accepteren,
zo langzaam tikt de tijd en gaan de dagen.
Ik hou me in en sterk, al heb ik alle reden tot klagen.
Mijn hartje is gebroken en kapot.
Vergrendeld en voorgoed op slot.
Je gaf me hoop,
hoop en vertrouwen tot voor kort.
We bedreven de liefde en gingen in elkaar op,
maar nu voel ik me naar en tegelijkertijd rot.
Jij trekt je terug en wilt niet verder met mij,
als je bestaat, waar ben je nu dan, God?
De gedachte eraan
Ook al is het ‘verleden tijd'
je zal er altijd aan blijven denken
aan
‘het verminken van je eigen huid'
Snijden, krassen, krabben, branden
genoeg voorbeelden om te geven
want zo gaat het ...
je zal op die manieren
op automutilatie leven
Ook al doe je het nu niet meer
de gedachte blijft voor eeuwig in je hoofd
je denkt: “zal ik het nu maar doen?”
maar je weigert toe te geven
je pijn op die manier wordt verdoofd
Ook al raak je er los van
en heb je eeuwen niet geautomutileerd
toch ... gedachten eraan, blijven rondspoken
de gedachte: “ik word er zo rustig van”
Toch heb je jezelf onder controle
en beloofde je: automutilatie komt niet meer in mijn leven
toch, je zal het nooit kunnen laten
heel even
aandacht aan ‘de gedachte' te geven
Het warme welkom
ben het huis binnen gegaan
dat ik een jaar eerder
heb moeten verlaten
zonder praten
want een afscheid
was me niet gegund
moest de wereld in
met een lijf vol strijd
samen leven met zijn ongelijk
heb de ramen geopend
kamers verfrist met
vertrouwen dat ik zo heb gemist
er was geen drempelvrees
voelde het warme welkom
alsof ik nooit was weggeweest
Littekens over heel haar lichaam
Ze snijdt zichzelf
ze weent rode tranen
ze kan er niets aan doen
haar huid was bedekt met littekens ...
Gekrast ... zo diep in haar vel
niemand kon er naast kijken
was ze maar dood
en een beetje snel
hoefde ze niet meer te lijden
Ze bedekte het hele jaar door
het vele bloedrode littekenweefsel
steeds lange broeken en mouwen
dat niemand het ooit kon zien
en ze zou het niemand tonen
niemand ooit vertrouwen ...
Ze maakte zich kapot
doch, het kon haar niet schelen
ze haatte zichzelf ...
net zoals de mensen haar
net zoals zovelen
Haar handen, armen, voeten en benen
moesten er elke dag aan geloven
ze kon er niet mee stoppen
ze had teveel verdriet ...
“maar ooit snijd ik te ver” dacht ze
dat kan ik je in ieder geval beloven
Mijn moeder
Ik denk vaak aan mijn moeder,
ik mis haar iedere dag.
Ze was zo een grote steun voor me
en nu moet ik het zonder haar doen.
Ze heeft ons zoveel nagelaten
haar mooie gedachten, haar geloof.
Ze heeft ons zoveel van haarzelf gegeven.
En is me altijd nabij geweest,
zolang ze leefde.
Ze was een rots in de branding,
jammer dat mensen heengaan,
maar eens zien we elkaar weer gelukkig!
We kunnen U niet begrijpen
We kunnen niet begrijpen
hoe groot U bent
Wat U allemaal niet tot
stand hebt gebracht
Het is onbegrijpelijk
Al die kleuren
op mens, dier en plant en bomen
U bent uniek, de enige waarop je
echt kunt bouwen.
Ik hoop dat God mij ook ziet
en mij Zijn kracht geeft.
Ik kan echt niet buiten U, grote God.
Deze dag
Weest U deze dag met ons
richt U Uw ogen op Uw wereld
laat ze niet ondergaan
in duisternis
maar zendt U licht uit de hoge.
Laat U vinden in de droogte
blijft u bij ons
en geeft U ons kracht!
Ik wil graag vertrouwen
Ik wil graag vertrouwen
op de gaven mij gegeven
ik wil graag geloven in het goede,
in het geloof, hoop en liefde.
Het geloof dat ik mag vertrouwen
op de eeuwige,
de hoop dat alles goed komt
en de liefde voor al wat leeft.
Vertrouwen is zo goed te hebben
in mensen om ons heen
die rustig zijn en goed.
Vertrouwen,
bouwen aan het goede,
is mijn diepste wens.
Vertrouwen,
een dankbaar gegeven...
In mijn fantasie
In mijn fantasie
zie ik een groot wit kasteel
in de lucht
een kasteel met witte torentjes
waarin ik mag binnenkomen
ik neem rode rozen mee
een hele bos vol
En kom bij mijn lieve vader binnen
binnen is het heel gezellig
heel wit allemaal
hij neemt de bloemen dankbaar
in ontvangst
ik voel veel liefde voor hem
We gaan de hemel schilderen
Mijn vader kan goed schilderen
en leert het mij ook
Al gauw hebben we mooie
schilderijen gemaakt
de lucht is zo mooi geworden
blauw met wit
het is heel mooi in mijn fantasie
En dan gaan we de rozen schilderen
wat kan vader het toch mooi
teder houdt hij de penseel vast
en maakt de mooiste schakeringen
in rood zacht roze en wit
ik hou van mijn vader
hij is mild en zacht
ik hoop dat hij altijd in mijn gedachten
blijft!!!
Ga nooit weg uit mijn leven...
Ik heb je lief
zoals je naast me zit
iedere dag is mooier
als jij bij me bent
gaat de hemel open
en mijn hart komt tot leven.
Ik lig in je armen
en kom tot bloei
het verleden is voorbij
je bent gekomen
en onze harten smelten samen
onze handen ineen
ons bloed vloeit samen
ik heb je lief, lieveling...
Heel even blij
feestvierende mensen op straat
zoals het ook bij ons in
Nederland gaat.
na het winnen van een voetbalwedstrijd
Irakese mensen lieten zich in
hun vreugde helemaal gaan.
een prachtig gezicht.
honderden mensen dansten in de straat
toen kwamen zij.
voor heel even maar waren de Irakezen
blij. helaas, door twee zelfmoordenaars
voorbij.
Pigmenten
heb licht gevangen
zag het hangen
aan kaarsen en lampen
pas in de ochtend
ging het verdampen
in de rijzende zon
keerde weerom
in duizenden kleuren
van bloemen en planten
heb pigmenten gemengd
schilder met verf die in licht
haar vrijheid weer vindt
Een eigen web geweven
Een eigen web
heb ik gemaakt
geweven
tot ik nu gevangen zit
in mijn eigen leven
Verdwijnen van dit bestaan
ik heb er al zo vaak
heel even bij stilgestaan
Toch wil ik het zover niet laten komen
maar toch...
ik had zoveel mooie toekomstdromen...
Maar gevangen in mijn eigen web
van ongeluk, verdriet, leed en pijn
zo leid ik nu dit leven...
en toch...
het had zoiets moois kunnen zijn...
Bijna verdronken
Ik zag het gebeuren
je ging te ver in het water
je probeerde nog te zwemmen
maar de zee nam je verder en dieper mee
Je hoofd was onder
bijna niets van jou was nog zichtbaar
maar hij die het allemaal zag gebeuren
aarzelde geen moment
Hij zwom je achterna
en juist wanneer jij zou verdrinken
had hij je gered
en een dood voorkomen
Je bent hem dankbaar
dat vertelde je hem constant
toen je in zijn armen lag
op het strand
Er is een liefde uit gebloeid
jij verliefd op hem, hij verliefd op jou
en ik zag het allemaal gebeuren
maar wat nu telt
is dat jij van hem houdt...
Egypte
Wat gebeurt er toch veel in Egypte
Veel mensen worden dagelijks gedood.
De burgeroorlog is in volle gang.
Heel erg allemaal.
Christenen worden vervolgd,
hun kerken worden verwoest.
Ze worden bedreigd,
door de keiharde moslims die
daar wonen.
Wat mogen we dan blij zijn
dat we in een vrij land wonen
en vrij zijn wat we denken en doen,
ja, in Nederland is het goed wonen.
Ik hoop dat de christenen in Egypte
toch vrede vinden in hun geloof.
De aandacht fuik
een danspas en een grap
zo maakt hij
na begroetingsritueel
zijn nonchalant entree
ogen draaiend
en een denkbeeldige
vriendin in
afscheid aaiend
kiest hij een vriend
als springplank
voor zijn diepe duik
in de aandacht fuik
onnozel paraderend
langs hun nieuwsgierigheid
de laatste roddels strooiend
wint zijn aanhoudendheid
de kaarten zijn geschud
zij zijn al overbluft
volgen de verhalen
over zijn levensidealen
Bedrogen door hem
Ze weent
ze heeft verdriet
ze wilt vertellen wat er scheelt
maar ze durft het niet
Zal het beter gaan
als ze er een nacht heeft over geslapen
tranen lopen over haar wangen
want ze had zoveel verlangens
Dat heeft hij stuk gemaakt
alle dromen die ze had
zijn verdwenen als de zon
wat hij haar aan deed
heeft haar veel te diep geraakt
Ze weent
tranen uit haar ogen
ze haat hem voor eeuwig
want ze is door hem bedrogen
(over misbruik, maar nooit zelf meegemaakt)
Ieder nieuwe dag
een golf
klapt vol
op het schelpen bed
dat in glinstering
wordt geschoond
de meeuw
krijst kort
vliegt gelaten
vele kilometers
naar zijn stek
eeuwenlang
strandt zee
al brekend
aan de voet
der duinen
en toch
is er die lach
in het herkennen
van de schepping
iedere nieuwe dag