Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Binnenste buiten
ik streelde
over je strakke
huid besefte
dat buiten ook
gewoon doorloopt
naar binnen als
hechte verdediging
het is fijn
te weten dat
binnenste buiten
ook in ons lichaam
zich als contact
manifesteert en zo
ook vreemden weert
toch is er meer
als wij van alles
het buitenste
naar binnen keren
het fysieke leeft
ook in de metafysische
bubbel van samen
waarin energie
aura en uitstraling
hun elektrische en
neurale componenten
gestuurd weten door
de ziel als deel van
en delen in het bestaan
Opzienbarend
bloot
kennen wij niet
daar vallen
onze ogen niet op
is meer een
entourage voor
de aankomende top
wij accentueren
juist de zaken
die mensen
zich pas veel later
realiseren
in een luchtig
herinneren
kantjes roesjes
en het half
doorschijnend
weglatend in
het kleine en
toch heel
opzienbarend zijn
waar het
mat wit van
de fragiele huid
in ton sur ton
als exposé van
de collectie is
spreekt het gezicht
met de
kleurige ogen
en zachte lach
uitmondend in
fraai gestileerde
wenkbrauwen bij
krullende wimpers
De tijd kerend
ik zag je
de tijd kerend
met een oude
vermoeide zon
die zijn stralen
nog stuurden
langs het half
dichte pluche
waar zij nog
duurzaam stof
deden opdwarrelen
en jij met het losse
golvende haar nog
met de tang gekruld
in de licht belegen
vintage kledij
die zich nu in
modische snufjes
helemaal kan uitleven
daar waar oud en jong
elkaar weer kunnen
vinden in model en stof
die jong weer uit het
slop heeft getrokken
omdat zij zich
verloor in de veelheid
van verandering en nu
weer houvast aan
vroeger vindt terwijl
ouderen een apart
hip en bij de tijd gevoel
hiervan krijgen
Een zijden draadje
zij stappen
voorbij
in doldriest
verschijnen
schuifelen
amechtig op
toffeltjes langs
maar niemand
beseft dat ook
hun leven
ieder moment
aan een bijna
doorzichtig zijden
draadje hangt
glasvezel en
koperdraad
vervangen de
natuurlijke
verbindingen
in het lichaam als
noodzakelijk kwaad
in reparatie
van netwerken
zoals zenuwen het
neuraal systeem
en het elektrische
voor een juiste en
snelle configuratie
Gelanden
soms was er
die stilte in
een onverklaarbaar
niets zeggen
terwijl de woorden
in de lucht hingen
vol betekenis
voor wie het wist
geladen met wat
lichte dreiging
van ongenoegen
door elkaar niet
goed te verstaan in
een ongeordend
patroon van uiterst
vreemde voorvallen
juist in de tal van
fijngevoeligheden
konden wij bij elkaar
zaken kwijt zonder
de grote klok waarvan
al was bewezen dat
die methode geen
oplossing zou geven
ook in harmonie
leek de balans stil
te staan en juist
in die tweestrijd was het
met die compromissen
snel gedaan viel alles in
duigen waarvoor ieders trots
eerder had boeten buigen
Waar angst regeert
ik hoorde
haar zeggen
het gaat
minder goed
als dat we
gehoopt hadden
de uitkomsten
van onderzoek en
volgen blijven
beneden verwachting
wij adviseren als team
ter voorkoming van
een onverwachte
dood de plaatsing
van een icb controle
die indien nodig
juist die extra
impuls kan geven
om fatale gevolgen
voor te zijn
mijn lichaam ziel
en geest zijn erbij
geweest hebben met
elkaar gesproken
afgewogen hoe wij
dit verschrikkelijke
dilemma weer
levensvatbaar te
boven komen alleen
waar angst regeert
manifesteert zich
de doodlopende weg
Jezus als vrouw
het is een
laaiend vuur
met loeiend geknetter
van talloze
volzinnen die na
de gezette punten
een beangstigende
en bevreemdende
leegte presenteren
de warmte is
verdwenen het
zonlicht is verbrand
ook in de resten
van dit illuster vuur
slaat stil zijn laatste uur
komt grijnzend
dichterbij in
dodelijke kou
om ook jullie
te laten delen
in de leegte van
scheppings
laatste conceptie
jezus als vrouw
waarbij stilte
in explosie
leegte vooraf gaat
Heerlijke dualiteit
je handen
warmen met
de openheid van
gespreide vingers
maar schermen
tegelijk af
zij bewegen
zich in het
ambivalente van
aantrekkingskracht
en corrigerend gedrag
waarbij communicatie
levensbelangrijke
lijnen uitlegt
waarlangs het
belangrijkste
spel intrigerend
gespeeld zal worden
geen spil waar
alles om draait maar
wel de heerlijke
menselijke dualiteit die
zich voor ieder openstelt
in twee kantig leven
Sneeuwde stilte
geruisloos
sneeuwde stilte
esoterisch in het
gaan langs het
dubbelglazen raam
transparant
vlokten hun
voorbijgaan
zonder stapeling
de platte kant
toch waren er
nog luwteplekken
waar een warrelend
licht suizen wat
dynamiek verried
en tocht
zijn energie
langzaam loste
als de avondkoud
het licht liet vallen
in de donkerte
van de nacht
en stilte weer
zacht eindelijk
in zijn habitat lachte
In zonnebloemgeel
je lach
klaterde in
zonnebloemgeel
de heuvel af
tot groen hem
stopte in het
blauw en kou
van de rivier
die ondermaans
zacht schurend
de lage oevers
ondermijnden
met de zomerse
restanten van wat
ooit een gletsjer
was geweest
het landschap
sprak frans met
de couleur locale
van eigen producten
waarbij het harmonieus
zangerige weldadig
aandeed na de
noordelijke tongval
Deze pastorale
ik heb mijn
droomvleugels
afgelegd de fantasie
stopgezet en ben
geland in vette klei
was meteen weer
helemaal bij toen
een vreemde aan
kwam hollen en ik
hem niet kon scrollen
het achterland gaf
geen verband wel
de boerderij dichtbij
met koeien in de wei
die naderbij kwamen
ze loeiden hun namen
droegen overvloedig
hun nog geuierde melk
en sluierden het lange
gras tongstrelend binnen
dit voelde als werkelijk
in een bijna al postuum
bestaan. kom mensen
laat deze pastorale niet
naar de verdoemenis gaan
Heksensabbat
je haar was
hanig hoog en
piekig gestyled
zwart reflecteerde
uit het niets
zijn kleur en om
je heen hing
de geliefde geur
van chloroform
uit jouw odeur
je ogen loensden
alle kleuren en de
oren waren wit
getipt op deze toch
weer aparte outfit
op de heksensabbat
die in zwart en glinster
paars een aardig stel
gaat vormen met de
lang gebaarde tovenaar
ik zag je staan
de nieuwe bezem
leunde lief tegen
een halve maan
rond je voeten
speelde vlam met
vuur op deze
godvergeten plaats
in het allerlaatste uur
kraaide jij eindelijk je haan
Het hete zand
we hoorden
de roep van
het land in de
seizoenen toen
wij dwaalden
in de geur
van bloemen
zagen wij steeds
minder insecten
die wiegend
op de golven van
warme zomerse
tinten net genoeg
honing konden
vergaren om te leven
wij schrokken
van het hete zand
dat pijn deed aan de
voeten uitgeloogd
op de scherpste kant
we verdwaalden
in een wereld die niet
meer de onze was
waar samen een al
geleden verleden was
ieder voor een
eigen overleven in
verdriet omkijkend
en zich afvragend waar
de rest is gebleven
In vrolijk bewegen
ik heb ze
zien zweven
de stukjes blauw
uit je ogen
ontsnapt uit
de hemel
heel ver
daarboven
zij raken
het zwart
van de kring
die het wit
donkert in
je heldere blik
die de combi
laat spreken in
vrolijk bewegen
en de dans der
luchten volgt
zo sprankelend
in kleine letters
de sensatie van
goddelijk
contact ervaren
Wierook zonder wiet
in het zachte
dromen met
geloken ogen
namen heiligen
jou vaak
bij de hand
om samen
te lopen of
de heuvels te
bezoeken van
het santiago
bedevaart land
opgegroeid in
kathedraal en
basiliek met de
mystieke geur
van wierook
zonder wiet
na een heerlijk
opschonende biecht
met een vleugje
kerkelijk magie
want zij bepalen
nog altijd de regie
In kolenzwart
waar ogen
in kolenzwart
wittige stilte
schitteren
wolkt de
condens van
je warme lach
zijn vrolijkheid
over de pas
gevallen sneeuw
die straks het
fundament
zal zijn van het
nog te bouwen
sneeuwen huis
nog herinneren
wij ons het dwarrelend
wit van de lange winter
de ijskoude handen
en het bevroren haar
weer zullen wij
getuige zijn van
sneeuw die gaat
verijzen als wij onze iglo
waterdicht gaan wrijven
Geruisloos
het kraakt
waar ooit stilte
voor is gemaakt
om met veel geld
elkaar geruisloos
te passeren en dan
nog iets van
de ander te leren
bij een geur is
odeur gevoegd
in combinatie met
de tandeloze lach
die toch het zuinige
naar boven bracht
in een extravert
en joviaal ogend type
goed voor het
onderscheid in
de typering van
het eenmalig
verschijnen in
het archief en
dan het spoorloos
verdwijnen zonder
opgaaf van reden
alleen de plank in
het opbergsysteem
kan ons ontstolen
worden vol met
soortgelijke delicten
met de namen van
hen die dat ons flikten
Alleenzaam
Ik geloof dat ik verdwaald ben in een land tussen de huizen
tussen de bomen in wortels in de grond geschiedden
tussen de vlaggen die half stok neer in het zand gestoken staan
en te zien dat een laatste vogel zijn vlucht aan het vliegen is
Ik zie lantaarns knipperen
zoekend naar schaduw te verlichten
die een koude rilling door mijn wervels laat schieten
die willen het gewicht op mijn schouders verwarmen
omarmen van het verwilderde zoeken naar die
hartstocht dat gewild is
maar niet haalbaar is
want het duister is niet zo donker
met de zon belicht
maar het verlicht
niet het gewicht
wat hangt op mijn schouders
Oh ik wou dat ik kon dragen want
het is niet meer zo licht
en ik kan niet naar huis want ik ben verdwaald
en ik dacht misschien spreken ze hier een andere taal
of zijn mijn woorden onbewust vertaald maar
ze luisteren niet
en ook zien kunnen ze niet en
ik kan niet vragen waar de zon haar licht zendt
want ik ben de duisternis niet meer zonder dat licht gewend
En het voelt zo alleen
en ik kwam hier alleen
niet omdat ik alleen eenzaam wou zijn of
anderen een deel uit wou maken gedeelde pijn
maar soms is het zo fijn
om even samen verdrietig te zijn
Samen te huilen,
geen woorden aan de tranen te hoeven geven want
het zegt al genoeg wat wij
dagelijks achter onze ogen
moeten herbeleven
En het is makkelijker gezegd dan gedaan
en het was ook al gedaan maar
soms moet je ver zoeken
tot je bereikt
wat verrijkt
naar een eeuwig onbezorgd bestaan
Altruïstisch erfgoed
wij hebben
alles gedeeld ook
uit de beginjaren
van de schepping
de evolutie en het
ontstaan van de mens
het altruïstisch
erfgoed is overgeleverd
op tal van manieren
waarbij de chronologie
van het gebeuren
speelt in de verhaaltrant
zich het eenvoudigst
laat begrijpen en lezen
door de eeuwen heen
jij bent geschiedenis
je ogen blikken verhalen
uit ver vroeger tijden
je lach geeft het warme plezier
jouw lichaamstaal is totale
emotionele expressie
daar waar de mens
in wetenschap vergaren
het mystieke van de ziel raakt
zullen zij god als gelijke
ervaren en in kennis en
universele kunde evenaren
Dichterbij komen
in je heerlijke
vrijgevigheid
deelde jij
je beelden
gaf stukjes
personality
aan hen die
jou aanbeden
ongeweten
lachte jij hen toe
zwaaide naar hen
met warme groet
ook zij die nooit
van deze genegenheid
hadden geweten
kwamen jou nu tegen
in de lawines
van warmte
waarin mensen
wilden smelten
zonder hinderende
onoplosbaarheden
die in het leven altijd
werden bestreden
een worden met
en dichterbij komen
naar de bron van onze
leven brengende zon