Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Afwerend geheven
de vingers
waren wit
handen afwerend
geheven er was
geen achteruit
slechts de rug
tegen de muur
met wanhoop
in de ogen
maar diep van
binnen brandde
het vuur van
de vrijheid nog
dat nooit zal doven
dat energieën
genereerde uit
onbekende
plaatsen waarbij
agressie werd
omgezet in
warme liefde
die handen reikten
compassie gaf die
aan hen die de
kou van dood en
genegeerd zijn
aan den lijve
hebben beleefd
De vorm van triomf
ik zag hoe
jouw vingers
en handen in
doorzichtig 3d
bezig waren
de wereld
rigoureus te
veranderen
de lach om
je mond had
al de vorm
van triomf
terwijl je ogen
glinsterden
van pure
geestdrift
toen creatief
even rustte en 4d
diep zuchtte
leken de doelen
bereikt maar omdat
verbondenheid
participatie nodig heeft
kost het nog even tijd
De magische kracht
zij bezat
de magische
kracht zonder
outfit in blauw
of zwart
geen demonen
uittredingen
of hekserij
haar armen
bezworen
compassie
legden geluid
aan banden
in het bespelen
van menigten en
oplopende emoties
mensen voelden
zich opgenomen
hun dromen
herkenbaar verhaald
door geestdriftige
ogen die niet alleen
maar beloven
een wereld
bijna van kant
vers van het land
zij wakkerde schaamte
aan bij de mensen
over wat zij de aarde in
rücksichtslose mishandeling
hebben aangedaan
als resultaat van
300 jaar roofbouw
het teloor gaan van
een paradijs vol
dromen dat in
miljoenen jaren
gegroeid is en gebloeid
heeft voor kleinkinderen
die er niet komen
Het stukje eigen
heerlijk
dat gebaar
als jij iets
door de
vingers laat
glippen
niet gezien
onopgemerkt
een toeval
of gelukje
verloren in
kleine stukjes
je had het
nog net
en nu is het
verdwenen zoiets
doet nauwelijks
pijn maar
verlies is nooit fijn
het stukje eigen
dat jij verzamelde
maakte deel uit van
wat je bezat dat je
zelfvertrouwen gaf
er mankeerde jou
iets dat je vroeger
miste zonder
naam en gezicht
iets waar jij altijd
de vinger oplegde
Drempelvrees
je talmde
tussen de
lange halmen
haver die rondom
het kapelleke stonden
er was wat
drempelvrees
waar licht
door duister
naar binnen keek
de deur kraakte
al jaren hetzelfde
lied het interieur
wekte geen
verbazing meer
alleen de kaarsjes
brandden niet gedoofd
door onverwachte
vlagen de zijramen
schemerden vaag
geruststellend
zong de wind zijn
vertrouwde lied dat
lang geleden door jou
verzonnen moet zijn
toen jij dacht
maria te zien
met het kind die
jij beiden mystiek
in jouw armen sloot
Jouw voeten pad
lichtvoetig
dansten sterren
in het gras waar
jij de dauw
betreden had
donker rolde jij
duister langzaam
voor je uit
maar de sterren
bleven hun lichtend
pad stralen met
zicht op vooruit
jij kende de
stille geheimen
van de nacht en
hun natuurlijke
elementen die
zich altijd anders
zullen voordoen
dan verwacht
in overgave ging
jij je gedragen
naar wat er
gevraagd werd
daarbij bleek
dat dag en nacht
niet alleen elkaars
tegenpolen zijn
maar dat zij dezelfde
verbindingen aangaan
zoals alle clusters in
elk omniversum
ook ik raakte
verstrikt in het
ongekende
machten spel van
jouw voeten pad
dat lichte liefde
gaf in een heelal
dat eeuwig was
Mijn verlegen gaan
licht verblindde
door de buitenkant
wist ik niet hoe
snel ik binnen
moest komen om
te raken aan
je gedachten en
je nog miraculeuzer
zijnde dromen
puzzels gemaakt
er alle woorden
mee gelegd
zinnen met vele
soorten emoties
uitgediept en
op hoogte hun
doorzichtigheid
vol liefde bekeken
toen mocht ik
pas de brug slaan
naar jouw hart
in mijn verlegen
gaan op jouw pad
voorzichtig tastend
naar houvast dat
jij met beide
warme handen gaf
Als beloning
jij groette
en lachte
naar de
bomen
die jij
bij het
tegenkomen
wist te
verleiden
tot het
spreiden
van hun
vele takken
zodat het
blad de
warmte van
zomerzon kon
begeleiden
om wat later
in het jaar
ruimte te
gaan geven
aan een
vruchtbaar
leven van
duizenden
insecten op
de mooiste
bloemen
met als
beloning
de heerlijkste
honing voor
de koningin
bij het starten
van nieuw begin
Een groot hart
zij was thuis
bij de gewone
mens geen
hofdames
en lakeien
ook luxe
ontbrak wat
er wel was
had warmte en
een groot hart
samen bouwen
aan gezelligheid
wie het moeilijk
had kon zijn
problemen kwijt
warme handen
waren heel dichtbij
juist jouw open
blik zag ongemerkt
heel veel averij
jouw creatief
vermogen was
uitgerust met
gouden handen
in jouw team was
werken vol met
wolkjes en plezier
een muziekje en
het koor waren
iedere dag al hier
in ieder aandacht
geven was jij vaak
jezelf vergeten maar
in deze drukke tijd
had jij daarvan nooit spijt
Het wit is weg
stil legde zij
zich neer
ze krulde
niet meer
na een golvend
leven van
geven en nemen
nog schuimde
zij de oogst
van alle
bezigheden
maar dat is
verleden tijd
het wit is weg
nu spiegelt
ze zon in
rimpelloos
weerkaatsen
pas als er kinderen
komen zullen zij
weer golfjes maken
Magisch blij
haar ronde
met muziek
was voor het
ziekenhuis publiek
dat mee ging
in haar magisch
blij ontmoeten
met charmante
blik uit een
innemend gezicht
handen warmte
uitstralend en
oorzaak van falen
achterhalend in
samen diagnosticerend
voorzichtig het pad
van heling proberend
haar sfeer was meer
dan handoplegging
ooit zou kunnen zijn
energieën
stromen en in zachte
dromen verdwijnen
langzaam de nooit
aflatende pijnen
zij is weer langs
geweest en laat
op alle kamers de
herkenbare geuren
van haar bloemenfeest
Buiige wolken
waar groen
het blauw
bewegend
bedekt
groeit de
natuur onder
het gemêleerd
wit van
buiige wolken
nog laagden
de laatste
zomerbloemen
de vlakten met
hun specifiek
volle rijp kleuren
die oplichten
onder een nog
warme zomerzon
Kleur bekennend
ik zag je
met gedachten
spelen waarvan
de kleuren als
ballonnen werden
voort geblazen
door de lucht
niet lukraak
want ook de
wind had smaak
pushte de
zachte velletjes
die veel intiemer
met elkaar
omgingen dan de
snelle stuiters
die opvallend hard
hun laatste adem
kleur bekennend
uit bliezen
onder struiken
in de meest
luwe hoekjes
vonden anderen
langzaam hun
gerimpelde rust
stil verkleurend
waren zij milieu
bewust voor
eeuwig uitgeblust
De schepping
de vingers
van je hand
speelden
gedachteloos
met het
warme zand
terwijl je
dromerig in
de verte keek
je blik niets
opnam van alles
wat je zag
en jij alleen
maar intens
van het strand
gebeuren genoot
nooit zo bloot en
los van aarde was
en toch een
met de plaats
waar jij dromen
weeft de tijd
neemt om je
luchtkastelen
in het zand te
bekijken die op
de schepping lijken
Liefde alsgift
ik had je
getekend met
potlood kleur
en papier maar
in de schetsen
verdwaalde jij
ik voelde jou
niet hier
later accenten
gehaald van
het kleurenpalet
je kwam inderdaad
toen veel beter
tot jouw recht
maar je ziel heb ik
niet kunnen raken
ben toen
gaan lopen zag
hoe zon bloemen
met licht en
warmte doopte
zo dat zij hart en
ziel kregen met
liefde als gift
Spigelend
ik heb
je gezien
waar mist
en nevel
elkaar flitsend
beglinsteren
met licht
uit jouw ogen
waarbij
wenkbrauwen
dropen met
stukjes die jij
opende in
warme beelden
uit een helder
spiegelend innerlijk
De hybride ruimte
nat bewogen
de luxe
transparante
gordijnen in
de hybride
ruimte tussen
nevel en mist
waar stilte
gekist lijkt
te zijn omdat
er druppels
memoriam met
afwaterende
geluiden
stromend
afscheid namen
zoals ook het
grijs van het
moeizaam tot
ontplooiing
komend
ochtendlicht dat
al door zon vaal
werd uitgelicht
Het nieuwe buiten
ik hoorde je al
in het klepperen
van de deur
zag je in het
tochten van
de gordijnen
merkte de
smaakmakende
geur op van het
nieuwe buiten
die ook langs
de hond gleed
hem deed
ontwaken en
alert maken uit
zijn coma na
het slapen
helaas bracht
de regen een
licht vertragen
we moesten
jassen dragen
die onze vrijheid
in het gaan en
staan beperkten
toch waaide jij
al voor ons uit
in het dollen
tussen aard
en wolken
wij hebben
alles achter
ons gelaten
ook de vragen
konden ons niet
meer bereiken
in het rondje
aarde dat
de wind en ik
nu gingen bekijken
Nieuwe vertes
wij dachten het
maar waren
niet gelijk
juist het
onderscheid
in alle subtiliteit
bleek de kern
van de strijd door
zijn geslotenheid
waar enige
opmerkzaamheid
juist ruimte geeft
in het ontdekken
van nieuwe vertes
is het ook een
gevoelige
manier de ander
licht te grieven
door middel
van elkaar niet
zo goed te
verstaan en zo
het eigene te
koesteren zoals
achter deuren die
wel bestaan maar
nooit opengaan
Zij bezat de lach
ik hoorde in
het geroezemoes
de testosteronen
omhoog komen
wist aan de tonen
wie er binnen was
zag de ogen
blinken en in
het rood van
de gezichten las
je al het broedsel
van nieuwe gedichten
ze animeerde
het positieve
op ieder gebied had
altijd vertrouwen
in cultuur en
avant-garde muziek
zij bezat de lach
die beweging bracht
in wat door stilstand
verwaterd was
omdat zuurstof spirit
en kracht ontbrak